काळवंडलेली संध्याकाळ.. (उधारीचं हसू आणून..)

आताशा,
काळवंडलेली संध्याकाळ फारच अंगावर येते
असं वाटतं की भिंती जवळ-जवळ येत आहेत
आणि छत खाली-खाली..
दरवाजे, खिडक्या लहान-लहान होत आहेत..
मी मनातल्या मनात मुटकुळं करून तोंड लपवून घेतो...
डोळे गच्च मिटून घेतो..
वर्तुळातून वर्तुळं बाहेर येताना दिसतात..
निश्चल डोहात तरंग उठावेत तशी...

ही घुसमट सहन होत नाही..
थरथरत्या हातांनी मी पुन्हा ग्लास भरतो..
ह्यावेळी आकंठ बुडतो..
त्याच निश्चल डोहात...

मी बाहेर येतो तेव्हा
इतका काळोख असतो... की
भिंती.. छत... दरवाजे... खिडक्या काहीच दिसत नसतात..
मला घाबरवत नसतात..
अजून एक काळवंडलेली संध्याकाळ सरून गेलेली असते
आणि मी, माझ्या आवडत्या काळोखात
मला हवं ते बघत बसतो..!
उधारीचं हसू आणून.....

....रसप....
१८ फेब्रुवारी २०१२

उधारीचं हसू आणून.... (सर्व कविता)