सहनशक्ती दे..

 

विकोपास गेलेल्या दुखण्याची
इतकी वेदना व्हावी
दुखून दुखून तिला स्वत:लाच
कळ लागावी
तळपत्या सुर्याने
इतकी आग ओकावी
पोळणारी झळ त्याला
स्वत:लाच लागावी
अशी पराकोटीची सहनशक्ती
जेव्हा तू देशील
छोट्या हळूवार फुंकरीलाही
अनमोल बनवशील

इथे तुझ्यासमोर
सगळे लाचार होऊन बसतात
दु:खावर औषध म्हणून
सुखाची भीक मागतात
शिकव त्यांना..
दु:ख पचवण्याची ताकद असणं,
हेच सुख
सुख वाटण्याची दानत असणं ,
हेच सुख

तुझं काम फक्त निर्मितीचं आहे?
मग जडणघडण कुणाच्या अखत्यारीत आहे?
की तुलाही एक न्यूनगंड आहे?
महत्त्व कमी होइलशी भीती आहे?
नाही?
मग बाहेर ये त्या दगडातून
दे एक कवडसा निबिड काळोखातून
आणि खंगत चाललेल्या
जीर्ण माणुसकीच्या
शीर्ण मनाला
उभारी दे
आधार दे
पुनरुज्जीवन दे
शक्ती दे
सहनशक्ती दे.. सहनशक्ती दे


….रसप….

मी मोल फेडले होते

चित्रात रंग भरताना का भाव वेगळे होते
आकाश गूढ नेत्री तांबूस जाहले होते

अंदाज बांधले सारे अदमास राहिले होते
शब्दांस प्राणही देता खोटेच वाटले होते

मांडू नको पुन्हा तू जे खेळ संपले होते
मी खेळ जिंकलो जे जिंकून हारले होते

वाटेवरी पुन्हा त्या पाऊल थांबले होते
कोणास दोष द्यावा मी खुद्द बांधले होते

माझ्याच सावलीचे मी हाल पाहिले होते
हातात फक्त माझ्या चेहरेच राहिले होते

मी वैषयिक सारे सुख मुक्त भोगले होते
घेऊन रोष आता मी मोल फेडले होते


….रसप….
२३ फेब्रुवारी २०१०

संचित.. सारं माझंच - २

रंगलेल्या राती
नवी नवी नाती
गावलेले साथी
सारं माझंच

खास वेगळी वाट
बोटांवर ललाट
सावलीला पाठ
सारं माझंच

तुटला जरी साज
अष्टम सुरी आवाज
बिनधास्त अंदाज
सारं माझंच

स्वप्नांची रास
मनासारखा भास
प्रारब्धाची कास
सारं माझंच

जपलेली हूरहूर
बाकी सगळा धूर
निवळलेलं काहूर
सारं माझंच

खुपलं तर ठोकणं
विकलं सारं दुखणं
खोटं-खोटं घुसमटणं
सारं माझंच


....रसप....
२२ फेब्रुवारी २०१०

संचित.. सारं माझंच

जागलेल्या राती
तोडलेली नाती
भरकटलेले साथी
सारं माझंच

दूरवरची वाट
पुसलेलं ललाट
सावलीची पाठ
सारं माझंच

उतरलेला साज
कणसुरा आवाज
चुकलेला अंदाज
सारं माझंच

आठवणींची रास
हुबेहूब भास
सुटलेली कास
सारं माझंच

सिगरेटचा धूर
अनामिक हूरहूर
विचारांचं काहूर
सारं माझंच

डोळ्यांत खुपणं
विकतचं दुखणं
मुकं घुसमटणं
सारं माझंच


....रसप....
१८ फेब्रुवारी २०१०