Thursday, November 29, 2012

'Jaan at ransom' - Jab Tak Hain Jaan Movie Review

The Marathi review of JTHJ got very huge response and some of my friends insisted that I should try & write in English/ Hindi. Well, I have tried translating my own review into English to start with. Here it goes..

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *


Nothing wrong in considering yourself wise and sometimes even considering other person a fool is also acceptable, but when one starts considering himself an outright wise & ever every other person a fool, then what gets created is Jab Tak Hain Jaan with the so called King Khan SRK in the lead role of a filthy-beard army Major; who & who's team don’t even care to have a Army Hair Cut, they have one task agenda of Bomb Diffusion and come what may they always manage to get a Bomb a Day for daily bread.

To match with such a creation, celebrated AR Rahman steps into the Sajid-Wajid shoes, legendary lyricist Gulzar's words - when understood - seem Sameer-type and Late Yash Chopra - one of the greatest filmmakers in the industry - in his last venture delivers a totally forgettable epic.

Film begins somewhere in a Market area of Leh, where the forces have detected an explosive. A member of the Bomb Squad is trying to diffuse it, but of course he is not going to succeed because the Hero has to enter the scene. In comes Major Samar Anand (Shahrukh Khan), who has thus far done it 97 times successfully! He comes and with an incomparable ease he plucks and cuts wires and disables the explosive and all the SRK worshipers elate! Whoa! That’s not the only greatness, he has done this time & again without a Protection Suit! (You are not supposed to ask how does army allows it Because You Are Fool.) The Major has a poetic habit of spending some time with self somewhere in a quiet place after every Bomb Diffusion. So he goes to a nearby Lake for a night out. In the morning there comes 'Akira' (Anushka Sharma). She doesn’t bother looking right or left and simply removes all her clothes except the very necessary and dives into the cold water for getting drowned and for the hero to save her. He, after she regains consciousness, gives his jacket to her with his private diary - containing his life story - neatly placed in it for her perusal.
Cut. Flashback begins.........

Samar Anand is a poor Young (?) man in London, who sings on the roadside with a guitar, Delivers Fish on a hand-kart and works as a Hotel Waiter in the remaining time. He meets Meer Thapar (Katrina Kaif) - the only child of a Millionaire Indian Businessman (Anupam Kher). She is already engaged, but Samar & Meera fall in love. To control each other & the self, these two Hindus go to a Church and take a 'Keep safe Distance' type oath. (Why in Church? You can't ask. Because You Are Fool.)

But then, as they say "Ishq Roke Rukta Nahin", the twosome do come close to each other, do what SRK never did on screen (Physical Romance - Imran Hashmi type) and then Samar meets with an accident. He comes back from the jaws of death. Here, Meera realises that this is the punishment Jesus Christ gave her for breaching the oath. So, for Samar to live a safe & long life, Meera breaks the relationship & tells Samar to leave London! (LoL!!) In 22nd century, understanding Meera's view-point is the limit of your foolishness, but still you relate with it Because You Are actually Fool!

Now then, accepting Meera's silly superstition as the challenge posted by the almighty, Samar takes a stupidest oath as 'Roz maut se khelunga.. yaa to tumhe muze maarnaa hogaa yaa uske (Meeraa ke) vishvaas ko haraanaa hogaa..!' and leaves for India to join Indian army at the age of 28. Indian Army has already laid a Red Carpet for him so he very easily manages to get in, becomes a Major and the head of Bomb Squad too! (Nonsense! How is this possible? - Don’t ask. B. Y. A. F.)

Hello! This is all happening in Flashback! Did you forget 'Akira' is reading Samar's Diary? Well, that's precisely what happens with the Director too! He gets lost in the Flashback till the Diary ends. Let it be!

Projector of the diary, Akira, works in Discovery Channel as a junior someone. She has a dream of shooting a documentary on Army, Bombs, Wars, etc. She gets clearance for it and straightaway joins the bomb squad with a camera and inner-wares. With a Professional video shooting camera, which has don’t know what power Optical Zoom (I am an camera illiterate.), when she captures Samar's Bomb Diffusion activity from a One Foot Distance; you start relating with her feeling that she is also a Fool. No matter, how stupid you are, you already know that this Tom-Boyish Akira is going to fall for the Major, she does. But that’s not all. She films the Documentary on Samar himself - "A man who cannot die!' Discovery Channel people love it, they cry ! And order Akira to bring Samar to the London H.O. Breaking the promise given to Meera 10 years back, Samar comes to London; again meets with an accident and the 10 years of his life get wiped off. His life is rewinded to 10 year back era ! (This is perfectly possible. B. Y. A. F.) To bring him back in 2012, his doctor, Akira, Meera and his London Based Lahori friend decide to fool around him. (instead of you this time, for a change) After a lot of Melodrama & Shahrukh-ism, your 'Jaan' is spared and the film ends ! hushh !!

Nobody thinks that the Documentary shot on Samar can be shown to him to bring him back, but you have to accept & understand B. Y. A. F.



Unfortunate to say that Late Yash Chopra has given his worst in his last.
Aditya Chopra's Story-Screenplay, he must have written in school days.
Gulzar Saab & Rahman are advised to immediately disown all their JTHJ creations.
IT would be great for his own worshipers, if SRK overcomes his narcissism.
Expecting Katrina to act is in vein.
Anushka Sharma shows spark.
Cinematography is eye-pleasing.

After watching Ra-One, if you were under the impression that there cannot be a worse SRK-Film, then you were fouled.. Why not ? Because.................
B. Y. A. F. !!

Rating - *

- Ranjeet Paradkar

Wednesday, November 28, 2012

मनातल्या मनातच ?


मी बघतो ते स्वप्न आहे..
आणि जगतो ते सत्य आहे
हे कसं ठरवावं?
जे डोळे मिटल्यावरही माझ्यापासून वेगळं होत नाही..
त्याला असत्य कसं समजावं?
खरं असो.. खोटं असो..
मला आवडतंय
सत्य असो.. स्वप्न असो..
मला हसवतंय..

पण एकच विचार येतो -
दिवसभर श्वास-श्वासातून दरवळणाऱ्या..
रात्री निवांत मिटलेल्या पापण्यांवर अलगद पहुडणाऱ्या..
आणि सकाळी अंगणातल्या प्राजक्ताच्या सड्याप्रमाणे  
मनभर पसरणाऱ्या..
माझ्याच गुलाबी स्वप्नांच्याही नकळत..
मी तर रोजच म्हणत असतो..
कधी तूही म्हण की -
'गुड नाईट, स्वीट ड्रीम्स!!'

(की मला ऐकू येणारा आवाज माझा नसतो,
तुझाच असतो
आणि मी फक्त मनातल्या मनातच बोलत असतो..?)

....रसप....
१२ नोव्हेंबर २०१२
गुड नाईट, स्वीट ड्रीम्स !!   

Monday, November 26, 2012

तुलना

जगणे म्हणजे रोजरोजच्या पराभवाची तुलना
माझ्याशी मी करून हरतो रोज स्वत:ची तुलना

जागृत आहे कुणी तर कुणी नवसाचाही आहे
पिढ्या-पिढ्या देवासोबत चाले देवाची तुलना

तू असल्याची खात्री पटते डोळे मिटल्यानंतर
परिस्थितीशी नकळत होते मग स्वप्नाची तुलना

हात पकड, चल तुझ्या मंदिरी आज तुला मी नेतो
होउन जाऊ दे देवासोबत भक्ताची तुलना

ह्या येणाऱ्या क्षणात आहे बरेच जगण्यासाठी
वाया जाइल क्षण करण्याने आज-उद्याची तुलना

....रसप...
५ नोव्हेंबर २०१२

Saturday, November 24, 2012

अज्ञात प्रतीक्षा


'मराठी कविता समूहा'च्या 'कविता-विश्व दिवाळी विशेषांक २०१२' मध्य प्रकाशित कविता -

मी रात्र तुझ्या स्वप्नांची
पसरून रोज ठेवतो
आशेचा दीप सकाळी
डोळ्यांत मंद तेवतो

रात्रीच्या चांदणवेळा
दवबिंदू होउन हसती
पानाच्या राजस वर्खी
मग कथा तुझ्या सांगती

हसतात वेदना माझ्या
हसऱ्या चर्येच्या मागे
जुळतात पुन्हा तुटलेले,
विरलेले रेशिमधागे

प्राजक्त तुझा आवडता
अंगणी सडा सांडतो
निशिगंधाचा दरवळ मग
श्वासांत तुला रंगवतो

हळुवार पावले टाकत
रखरखती दुपार येते
अन रुक्ष वर्तमानाची
जाणीव मनाला देते

डोळ्यांचे तांबुस होणे
नाजुक संध्येला कळते
अस्पष्ट विराणी माझ्या
अस्वस्थ घराला छळते

विरघळणाऱ्या क्षितिजाला
पंखांनी झाकुन घेते
अन पुन्हा रात्र काळोखी
स्वप्नांच्या गावी नेते

ती रात्र तुझ्या स्वप्नांची
मी रोज मला पांघरतो
अज्ञात प्रतीक्षेसाठी
थकलेले मन सावरतो


....रसप....
६ नोव्हेंबर २०१२

Wednesday, November 21, 2012

आता वाली कोण?


रक्त मराठी जपणा-याला आता वाली कोण?
"मी मुंबैकर" आवाजाला आता वाली कोण?

एका झेंड्याखाली जमता लाखोंचा समुदाय
थरथरणा-या व्यासपिठाला आता वाली कोण?

कुठल्या अंगुलिनिर्देशाची समजुन घ्यावी दिशा?
गोंधळलेल्या सैन्यदलाला आता वाली कोण?

कोल्हे, बिबटे आणि लांडगे अवतीभवती इथे
वाघानंतरच्या रानाला आता वाली कोण?

आता त्यांचे सिंहासन ते असेच राहिल रिते
माळेमधल्या रुद्राक्षाला आता वाली कोण?

....रसप....
२० नोव्हेंबर २०१२

Wednesday, November 14, 2012

ताण.. जब तक हैं जान ! (Jab Tak Hain Jaan - Movie Review)


मी शहाणा आहे, असं समजण्यात काही वावगं नाही. समोरचा मूर्ख आहे, असंही कधी कधी समजण्यात काही गैर नाही. पण मी(च) शहाणा(च) आहे आणि समोरचे सगळे(च) मूर्ख(च) आहेत, असा समज करून घेऊन जेव्हा एखादी निर्मिती केली जाते, तेव्हा तिला 'जब तक हैं जान' असं नाव दिलं जातं आणि तिच्या केंद्रस्थानी शाहरुख खान येतो.. तो दाढीचे ओंगळवाणे खुंट वाढवून फिरणारा आर्मी मेजर असतो.. तो आणि त्याचे सहकारी सैनिक, सैनिकाची पहिली ओळख - त्याची केशरचना - सुद्धा पाळत नसतात.. ह्या टीमचं काम फक्त बॉम्ब डिफ्युज करणं असतं आणि रोज त्यांना एक तरी बॉम्ब उदरनिर्वाहाकरता मिळतच असतो.. वगैरे, वगैरे..
मग अश्या निर्मितीसाठी काम करता करता ए. आर. रहमानसुद्धा साजिद-वाजीद भासतो, गुलजारचे शब्द एक तर कळतच नाहीत अन कळले तर ते समीर-छाप वाटतात आणि हिंदी सिनेजगताला वेगवेगळ्या उंचीवर नेणारे यश चोप्रांसारखे दिग्गज दिग्दर्शक स्वत:च्या शेवटच्या चित्रपटात सपशेल जमिनीवर आपटतात.

सिनेमाची सुरुवात होते 'लेह'च्या एका मार्केटमध्ये. तिथे एक 'बॉम्ब' सापडला असतो. एक जण त्याला निकामी करण्याचा प्रयत्न करत असतो, पण ते त्याला जमणार नसतंच. कारण हिरोची एन्ट्री करवायची असते. इन कम्स मेजर 'समर आनंद' (शाहरुख), त्याने आजपर्यंत ९७ बॉम्ब्स निकामी केले असतात. तो येतो आणि भाजी निवडल्यासारखा तारा वेचून, तोडून, उपटून बॉम्ब निकामी करतो आणि समस्त शाहरुख भक्त बोंब मारतात! हा राउडी मेजर बॉम्ब प्रोटेक्शन सूट न घालता ह्या करामती करत असतो, हे विशेष. (आर्मीवाले असं कसं काय करू देतात ? - असे प्रश्न विचारायचे नाहीत. कारण आपण मूर्ख आहोत.) तर बॉम्ब निकामी केल्यावर तो नेहमी कुठल्याश्या शांत जागी जाऊन बसत असतो. तसा तो एका तळ्याकाठी बसलेला असताना तिथे येते 'अकीरा' (अनुष्का शर्मा). ती सगळे कपडे काढते, थंडगार पाण्यात उडी मारते आणि बुडते. अर्थातच हिरो तिला वाचवतो आणि स्वत:चं जाकीट तिला देतो. त्या जाकीटात त्याच्या आयुष्याची कहाणी सांगणारी डायरी असते.
कट. फ्लॅशबॅक सुरू..
समर आनंद लंडनमध्ये रस्त्यावर गाणी गाऊन पैसे कमावणारा, हातगाड्या ढकलून माल पोचवणारा, हॉटेलात वेटरचे काम करणारा एक दरिद्री तरूण(??) असतो. तिथे त्याची ओळख एका गडगंज श्रीमंत बापाच्या (अनुपम खेर) एकुलत्या एक मुलीशी - मीरा थापर (कतरिना) - होते. तिचं लग्न ठरलेलं असतं. पण ती व तो प्रेमात पडतात. स्वत:वर बंधन लादून घेण्यासाठी हे दोघं हिंदू, मंदिरात न जाता चर्चमध्ये जाऊन एकमेकांपासून 'सुरक्षित अंतर ठेवा'वाली शप्पथ घेतात. (चर्चमध्ये का? असे प्रश्न विचारायचे नाहीत. कारण आपण मूर्ख आहोत.)
लेकीन इश्क़ रोके रूकता नहीं! ते जवळ येतात.. झोंबाझोंबी करतात.. आणि मग समरचा अपघात होतो. तो मृत्यूच्या जबड्यातून परत येतो. इथे मीराला समजून येतं की तिने तिची येशूसमोर घेतलेली शप्पथ तोडल्याची ही शिक्षा आहे. म्हणून ती समर जिवंत राहावा म्हणून नातं तोडते आणि त्याला लंडन सोडून जायला सांगते. (लॉल!!) २२ व्या शतकात हे समजून घेणे म्हणजे आपल्या मूर्खपणाचा कळस असतो. तरी आपण समजून घेतो कारण आपण खरोखरच मूर्ख आहोत.
बास्स... मीराच्या अंधश्रद्धेला देवाचा चॅलेंज समजून 'रोज मौत से खेलूंगा.. या तो तुम्हे मुझे मारना होगा या उसके (मीरा के) विश्वास को हराना होगा..' असली पोरकटशिरोमणी शप्पथ घेऊन समर वयाच्या २८ व्या वर्षी भारतात परततो. इथे भारतीय सैन्य दलाने त्याच्यासाठी रेड कार्पेटच अंथरलेलं असतं. त्यामुळे तो थेट सैन्यात दाखलही होतो.... मेजरही बनतो आणि 'बॉम्ब स्क्वाड'चा प्रमुखही! (कैच्याकै ! असं कसं शक्य आहे ? - असे प्रश्न विचारायचे नाहीत. का. आ. मू. आ.)
हे सगळं फ्लॅशबॅकमध्ये चालू आहे... विसरलात ना की 'अकीरा' त्याची डायरी वाचतेय ? असंच दिग्दर्शकाचंही होतं. डायरी संपेपर्यंत त्याला आठवतच नाही की हा फ्लॅशबॅक आहे. असो.

अशी सगळी कहाणी वाचणारी अकीरा डिस्कव्हरी वाहिनीत किरकोळ नोकरीला असते. तिचं एक स्वप्न असतं की एक आर्मी, युद्ध, बॉम्ब्स इ. वर डॉक्युमेंटरी बनवायची. ती त्यासाठी मान्यता मिळवते आणि थेट 'बॉम्ब स्क्वाड' सोबत कॅमेरा घेऊन दाखल ! प्रोफेशनल व्हिडिओ कॅमेरा असतानाही ती एका फुटावरून बॉम्ब निकामी करणाऱ्या समरला चित्रित वगैरे करते, तेव्हा मात्र तीसुद्धा आपल्यासारखीच मूर्ख आहे का? अशी शंका येते. आपण कितीही बिनडोक असलो तरी आपल्याला आधीच कळलेलं की आता ही बया ह्या गालावर निवडुंग आणि डोक्यावर खुरटी झुडपं घेऊन फिरणाऱ्या मेजरच्या प्रेमात डुबकी मारणार आहे, मारतेच. पण तमाशा इथे संपत नाही. अकीरा समरवरच डॉक्युमेंटरी बनवते - 'A man who can not die! ती डिस्कव्हरीवाल्यांना आवडते.. ते रडतात ! आणि ते समरला लंडनला घेऊन ये, असं तिला सांगतात. १० वर्षांपूर्वी मीराला वचन दिलेलं असतानाही, ते तोडून समर अकीरासाठी परत लंडनला येतो. पुन्हा त्याचा अपघात होतो आणि तो ही मधली १० वर्षं पूर्णपणे विसरून आयुष्यात रिवाइंड होतो. (हे शक्य आहे, का. आ. मू. आ.) मग त्याला 'नॉर्मल' करण्यासाठी त्याची डॉक्टर, अकीरा, मीरा आणि त्याचा लंडनमधला एक लाहोरी मित्र असे सगळे मिळून नाटक करतात. भरपूर मेलोड्रामा आणि शाहरुखगिरी झाल्यावर शेवटी 'जान छुट'ते आणि सिनेमा संपतो.

त्याची स्मृती परत आणण्यासाठी त्याच्यावर बनवलेली डॉक्युमेंटरी त्याला दाखवावी, इतकी साधी गोष्ट कुणाच्याही डोक्यात येत नाही, पण ते आपण समजून घ्यायचं. का. आ. मू. आ.    



वाईट वाटतं पण बोलायला लागतंय की, यश चोप्रांनी त्यांचं सगळ्यात फालतू काम सगळ्यात शेवटच्या सिनेमात केलं आहे.
आदित्य चोप्राची पटकथा व कथा, त्याने शाळेत लिहिली असावी.
गुलजार साहेब आणि रहमानने ह्या सिनेमातील सर्वच्या सर्व गाणी ताबडतोब 'हक्कसोड पत्रा'वर सही करून विमुक्त करावीत.
शाहरुख खान जितक्या लौकर स्वत:च्या प्रेमातून बाहेर पडेल तितकं त्याच्या भक्तांचं भलं होईल.
कतरिनाकडून अभिनयाची अपेक्षा करणे फोलच.
अनुष्का शर्मा लक्षात राहाते.
छायाचित्रण नेत्रसुखद आहे.

रा-वन पाहिल्यानंतर जर आपल्याला असं वाटलं असेल की ह्याहून वाईट शाहरुखपट असणार नाही, तर आपलं चुकलंच.. कारण..........?
का. आ. मू. आ. !!

रेटिंग - *  

Monday, November 12, 2012

फाईलींमधले क्षणकागद..


केव्हढा हा पसारा तू मागे सोडून गेलीस !
व्यवस्थित लावलेले कप्पे विस्कटून गेलीस..

तुझ्या जन्मापासून तुझ्या लग्नापर्यंत
एकेक क्षण
नंबरिंग केलेल्या वेगवेगळ्या फायलींमध्ये
जपून ठेवला होता...
आणि अनेक वेळा तुम्हां सगळ्यांच्या नकळत
गुपचूप, एकांतात तो प्रत्येक क्षण
पुन्हा पुन्हा पाहिला होता..
पण आज तुझ्या हुंदक्याच्या आवेगाने
अख्खं कपाटच पाडलं...
आणि घरभर पसरलेत क्षणकागद..

लहानपणी तू लपून बसायचीस..
पलंगाखाली, टेबलाखाली... अंगणात
तर कधी शेजारच्या आजोबांकडेही !
मी तुला शोधत राहायचो..
दिसलीस तरी शोधायचो...
तसेच आज हे क्षणकागद शोधतोय.. वेचतोय..

तुझ्या आईला कळायच्या आत
सारं काही परत फाईलून ठेवतो..
आता आधीसारखं नीटनेटकं, पद्धतशीर नाही जमणार
पण जसं जमेल तसं करावंच लागणार..
उगाच तुझ्या आईला त्रास नको !

....रसप....
११ नोव्हेंबर २०१२

Saturday, November 10, 2012

उत्साह.. (गुड नाईट, स्वीट ड्रीम्स !!)


कोपऱ्या-कोपऱ्याला हळूहळू व्यापत.. रंगवत..
सारी धरणी मुठीत घेणारं काळंकुट्ट आभाळ
पहाटेच्या चाहुलीसरशी
दहीवराच्या प्रत्येक थेंबात भरून येतं..
आणि पानापानावर डवरतं
माझ्या डोळ्यातलं समाधान
तू नसतानाची अजून एक रात्र सरून गेल्याचं !

अर्धवट उजळलेल्या आकाशाच्या एका कोपऱ्यात
विरघळत जाणारा झोपाळलेला चंद्र
मला साखरझोपेतल्या जगाच्या नकळत
एक मिश्कील पोचपावती देतो...
काल संध्याकाळी तुला माझ्या वतीने
'गुड नाईट, स्वीट ड्रीम्स'
म्हटल्याची.. !
अन अचानक
अजून एका रात्रीची दिवसभर वाट पाहायचा उत्साह येतो..
विझलेल्या नजरेत..!

....रसप....
१० नोव्हेंबर २०१२

गुड नाईट, स्वीट ड्रीम्स !!   

Friday, November 09, 2012

स्वप्नं.. (उधारीचं हसू आणून....भाग - २)


उसळणाऱ्या लाटांनी
किनारा भिजतो
अन उधाणलेल्या वाऱ्याने
क्षणार्धात सुकतो

मीही चार इंचाच्या पेल्यात
स्वप्नं भिजवून घेतो
आणि सगळ्यांच्या नकळत
पापण्यांना देतो !

स्वप्नं असतात -
कधी तिची
कधी माझी
कधी जे जमलं नाही त्याची
कधी जे उरलं नाही त्याची
कधी हातून निसटलेली
कधी गुपचूप हरवलेली
कधी इतस्तत: विखुरलेली
कधी मुद्दामच उधळलेली

पण सकाळ होते..
आणि मिटलेल्या पापणीतल्या अंधाराला
उजेड देते, वास्तव दाखवते
नकली प्रसन्नतेच्या रखरखीत वाऱ्याने
परत पापणी सुकते

रुजवायला भिजवलेली स्वप्नं
डोळ्यात उरतात रुतून
मी नव्या दिवसाचं स्वागत करतो
उधारीचं हसू आणून....

....रसप....
२९ मार्च २०१२

उधारीचं हसू आणून.... (भाग - २)


Wednesday, November 07, 2012

आज परत एकदा प्रेमात पडावं म्हणतो..! (उधारीचं हसू आणून.... भाग - २)


आज परत एकदा प्रेमात पडावं म्हणतो..!

दु:खाची नशा आणि वेदनेची झिंग
उतरत चालली आहे
जगण्यातली गंमत आणि जळण्यातली मजा
ओसरत चालली आहे

परत एकदा नख लावायचंय
काळजातल्या हळव्या पडद्याला
अन अनुभवायचाय तोच एक शहारा..
पापणीवर तरळून आभाळ हेलावणारा

परत एकदा मनाच्या दगडाला पाझर फुटेल
अन डोळ्यांच्या विहिरी भरतील
हळव्या हवेच्या झुळुकीने
वाळलेली पानं उडतील..

परत एकदा घ्यायचीय
काटेरी उबदार शाल ओढून
अन फुटून ठिकऱ्या उडालेल्या स्वप्नांना
परत एकदा जोडायचंय
उधारीचं हसू आणून....

....रसप....
२२ मार्च २०१२

उधारीचं हसू आणून.... (भाग - २)


Tuesday, November 06, 2012

सहर अफसोस करती है..



प्रथमच उर्दूमिश्रित हिंदीत लिहिण्याचा प्रयत्न करत आहे.. सादर करताना भीती कमी, आनंद जास्त वाटत आहे! 

सहर अफसोस करती है, अंधेरा ढल गया क्यूं ?
मेरा प्यारासा पंछी इस बस़र से उड गया क्यूं ?

किसीको दर्द मैं अपना नहीं चाहूँ बताना
न वो समझें जफ़ा से मैं वफ़ाएं कर गया क्यूँ

बहोत आये गये वाइज़ मुझे वाक़िफ़ कराने
हकीक़त जान जो पाया, दिवाना बन गया क्यूँ ?

तुझे भी आजमानी थी मेरी इकरार-ए-चाहत
तो फिर खूँ देख के मेरा तेरा दिल थम गया क्यूँ ?

नज़र में बाँध के तूफाँ चला हूँ मैं हमेशा
समंदर आँख में मेरे कभी ना भर गया क्यूँ ?

कोई तो आसमाँ होगा नज़र आऊँ जिसे मैं
जहां जाऊं मेरे जानिब विराना बस गया क्यूँ ?

....रसप....
५ नोव्हेंबर २०१२

Friday, November 02, 2012

तरी हर एक अर्जावर लिही जाती-प्रजाती !


तुझ्या प्रत्येक स्वप्नाला दिली मी मूठमाती
रिकामे भाळ घेउन धाय मोकलतात राती

कुणासाठी कुणी मेले तरीही नाव नसते
पतंगाचे दिव्यावर प्रेम, जळती तेल-वाती !

स्वत:चे स्वप्न आवडते मला तुकड्यांत बघणे
म्हणुन आलो तिच्या लग्नात मी वेडा वराती !

कुणी मुलगा, कुणी दासी, कुणी तर प्रेयसीही
तुझ्या सगळ्याच भक्तांची तुझ्याशी भिन्न नाती !

नको तू भेदभावाला 'जितू' मानूस कुठल्या
तरी हर एक अर्जावर लिही जाती-प्रजाती !


....रसप....
१ नोव्हेंबर २०१२

Thursday, November 01, 2012

त्याने विचारलं.. (उधारीचं हसू आणून.... भाग - २)


त्याने विचारलं, "रडत का नाहीस?"
मी म्हटलं, "माहित नाही."
त्याने विचारलं, "चिडत का नाहीस?"
मी म्हटलं, "माहित नाही"
त्याने विचारलं, "का झालास उद्ध्वस्त?"
मी म्हटलं, "माहित नाही!"
त्याने विचारलं, "कसा रे तू इतका आश्वस्त?"
मी म्हटलं..... "माहित नाही!!"
तो कंटाळला.. म्हणाला, "माहित तरी काय आहे?"
मी म्हटलं.. "माहित नाही!"

अखेरीस तो गप्प झाला..
मी छद्मी हसलो.. अन् बोललो,
"अरे नशिबा.. तू तर जन्मजात रडका आहेस..
पिढीजात चिडका आहेस..
म्हणूनच फुटका आहेस!!
पण मी तसा नाही....

तू खरडलंस काही-बाही माझ्या कपाळावर
अगदी दात-ओठ खाऊन..
अन् मी त्याचाही स्वीकार केला..
उधारीचं हसू आणून.....

....रसप....
२२ मार्च २०१२

उधारीचं हसू आणून.... (भाग - २)


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...