हत्यासत्र

जपलेल्या दु:खाची ओल
तप्त वर्तमानाच्या झळांनी सुकते
आणि लोकांना मात्र
माझी कोरडी पापणीच दिसते

गळ्यात हुंदका दाटलेला असताना
शब्द फुटत नाही
काळजावरचे व्रण दाखवताना
कविता सुचत नाही

माझ्या खंबीर 'पुरुष'पणाने हत्या केलीय
अनेक नि:शब्द कविताभ्रूणांची
त्या रक्ताने माखली आहेत वस्त्रं
अनेक निर्ढावलेल्या क्षणांची

शब्दबद्ध वेदनेला मिळणारी दाद
ह्या अमानुष हत्यासत्राची शिक्षा असते
ऐकणाऱ्यांच्या 'वाह'पासून 'आह'पर्यंत
माझी पापणी पुन्हा पुन्हा भिजते, पुन्हा पुन्हा सुकते..
.......... पुन्हा पुन्हा भिजते, पुन्हा पुन्हा सुकते..

....रसप....
१६ फेब्रुवारी २०१३