हव्याश्या वेदनेवर काळ अडला

परीटाच्या घडीची कापडे झाली नकोशी
हवासा वाटतो बेबंद वारा
व्यथांच्या फेनलाटा तुंबल्या माझ्या उश्याशी
मला माझीच सीमा, मी किनारा

सुखाची वाढली आहे उधारी फार आता
हिशोबाची वही जाळून टाका
खुणावू देत काट्यांच्या मला पाऊलवाटा
फुलांचे चेहरे चुरडून टाका

कफल्लक होत जाणे पाहतो आहे स्वत:चे
कुणाला वाटते हे आत्मघाती
मुठीतुन सांडते वाळू तसे ऐश्वर्य माझे
इथे राहीन मी होऊन माती

तसे काहीच नाही पण तरी भरपूर वाटे
रित्या संपन्नतेवर जीव जडला
मनाच्या किलकिल्या दारातुनी हुरहूर दाटे
हव्याश्या वेदनेवर काळ अडला

....रसप....
०४ डिसेंबर २०१६

(संपादित - ३१ जानेवारी २०२४)