रोल युवर आर्म, मेट...... कानाजवळून !!

बदलापूरला असेपर्यंत, 'क्रिकेट खेळणं म्हणजे अंडर आर्म बोलिंग' हेच माहित होतं. धावत येऊन, उडी घेऊन २२ यार्ड दूर असलेल्या स्टम्पात कधी बोलिंग केलीच नव्हती. मुंबईला - गव्हर्न्मेण्ट कॉलनी, वांद्र्याला - आलो. इथे माझ्या अर्ध्या वयाची मुलंही मस्तपैकी सुस्साट ओव्हर आर्म बोलिंग करत असत. सुरुवातीला मला खूप कमीपणा वाटे. मग त्या इन्फिरिओरिटी कॉम्प्लेक्समधून एक सुपिरिओरिटी कॉम्प्लेक्स झाला, जो जनरली होतोच, की, 'ह्यॅ:!! ह्यात काय विशेष ? हे तर मी पण करू शकतो!!'
बास ! एक दिवस गेलो खेळायला आणि घेतला हातात बॉल ! १५-२० पावलं मागे चालत गेलो. सुसाट धावत आलो, उंच उडी मारली आणि होता नव्हता तेवढा सगळा जोर एकवटून बॉल 'फेकला'. 'फेकलाच!' तो ओव्हर आर्म बॉल नव्हताच. तो होता 'फेकी'!! थ्रो ! असं थोडा वेळ चाललं. मला असं वाटत होतं की 'जमतंय की ! च्यायला उगाच घाबरत होतो !'
४-५ बॉल टाकून झाल्यावर इतर मुलं म्हणायला लागली, 'अबे, नीट टाक ना !'
मला कळेना, 'नीट' म्हणजे कसं ?
एका मुलाने येऊन मला सांगितलं, 'हात असा-असा फिरव…… तो दुमडला नाही पाहिजे.'
मी तसं करून पाहिलं. मी टाकलेला बॉल स्टम्प आणि पीच सोडून कुठेही पडू लागला ! 'छ्या: !! हे जमणारं नव्हतंच !' मला एकदम धाड्कन जमिनीवर आपटल्यासारखं झालं होतं.
एक-दोन दिवसांत सगळ्या मुलांशी बऱ्यापैकी दोस्ती झाली आणि मला एकमताने 'फेकी' ठरवण्यात आले. मला बोलिंग शिकवण्याचा प्रत्येक लहान-मोठ्याने प्रयत्न केला. पण मी धावत येऊन थ्रो मारायचा काही बदललो नाही. अखेरीस माझा नाद सोडण्यात आला.
महिन्यातून एकदा तरी आम्ही बाजूच्या 'चौका'शी मॅच खेळत असू. (गव्हर्न्मेण्ट कॉलनीत १०-१०, १२-१२ इमारतींचा एक असे अनेक गट आहेत. प्रत्येक गटातील इमारतींची चौकोनाकार मांडणी करून मध्यभागी खेळण्यासाठी/ पार्किंगसाठीची जागा, अशी साधारण संरचना. ह्या प्रत्येक गटाला आम्ही तिथे 'चौक म्हणत असू. चौका-चौकांत असलेली खुन्नस तशीच जशी गल्ल्या-गल्ल्यांत असते!!) त्या मॅचमध्ये मला बोलिंग दिली जात नसे. पण मला कधी वाईट वाटत नसे, कारण त्या चार-सहा महिन्यांत मलाही माहित झालं होतं की आपल्याला बोलिंग येत नाही !

पहिलं वर्षं सरलं. त्या काळात दर उन्हाळ्याच्या सुट्टीत आम्ही बडोद्यास, आजोळी, जात असू. त्या वर्षीही गेलो. बडोद्याचं आमचं घर म्हणजे, एका साधारण ८०-९० वर्षं जुन्या छोट्याश्या वाड्यातील १०-१२ घरांतील एक. भाड्याचं. छोटा वाडा होता. इथे खेळायला मोठी जागा नव्हती. आम्ही आमच्या घरासमोरच्या १५ यार्डांच्या जागेत प्लास्टिक बॉलने खेळायचो. मुंबईला जाऊन 'लै शाणा' झालो असल्याने मी माझ्या तिथल्या मित्रांना भरीस पाडून, रबरी चेंडू आणायला लावला आणि फरशीवाल्या, अर्ध्या - ११ यार्डांच्याच - पीचवर ओव्हर आर्म क्रिकेट सुरू केलं.
रन अप घेऊन, मी जेव्हा पहिला चेंडू टाकला, तेव्हा मीच आश्चर्यचकित झालो होतो ! छोट्याश्या पीचवर बोलिंग करताना माझा हात सरळ फिरला होता! मी बॉल 'थ्रो' केला नव्हता आणि तो पडलाही स्टम्पात होता !! मला इंग्रजीच्या पेपरात कसाबसा पास झाल्यावर होत असे, तसा आनंद भर सुट्टीत (निकालाच्या आधीच) झाला होता !

१५-२० दिवस कसून सराव करून मी परत मुंबईला परतलो. पीच पुन्हा एकदा मोठं होतं, पण आता 'खांदा' तयार झाला होता. १५ पावलांचा रान अप घेऊन मी पहिला बॉल टाकला. तो बॉल मी 'थ्रो' केला नव्हता आणि स्टम्पात गेला होता !

त्या दिवशी आमच्या चौकाला एक असा बोलर मिळाला जो एकही वाईड न टाकता हव्या तितक्या ओव्हर्स टाकू शकेल. आता मला कुणी 'फेकी' म्हणत नव्हतं. आता मी पहिली ओव्हर टाकत होतो !
 
....रसप....
९ मार्च २०१३