प्रत्येक वाट माझी जाते तुझ्या घराशी
मी भांडतो स्वत:शी, तू थांब उंबऱ्याशी
बसलो तुझ्या पुढे अन स्मरले तुलाच जेव्हा
कळली गझल मलाही तेव्हा कुठे जराशी
मूर्तीस पत्थराच्या पाझर कधी फुटेना
अन मी तहानलेला ठरलो उगा अधाशी
मी मोगऱ्यास रात्री ओंजळ भरून नेतो
नसतेस तू म्हणूनी ठेवायला उशाशी
इच्छा नसून माझे चालूच श्वास असती
कारण अजूनही मी जपले तुला उराशी
ना पार जायचे वा मागे फिरायचेही
सागर बघून रमतो मी एक तो खलाशी
....रसप....
११ नोव्हेंबर २०१२
No comments:
Post a Comment
Please do write your name.
आपलं नाव नक्की लिहा!