खरं तर, त्या दिवसाचा अनुभव मी दुसऱ्याच दिवशी लिहायला घेतला होता. पण जमलं नाही. मग अधूनमधून ३-४ वेळा मी प्रयत्न केला, तरी मला नेमके शब्द सुचलेच नाहीत. कदाचित मला काय सांगायचं आहे, हे आत्ताही माझं मलाच नीटसं उमगलेलं नाही. पण आता हे मनात अजून दाबून ठेवता येत नाहीय. लहान मुलाला एखादं खेळणं किंवा नवीन कपडा दिला किंवा मिळाला तर ते लहान मूल कमालीचं बेचैन होतं. ह्या विचाराने की 'कधी एकदा ते खेळणं किंवा तो कपडा मी सगळ्यांना दाखवीन !' ही बेचैनी माझ्यातल्या लहान मुलाने गेला महिनाभर अनुभवली आहे. आज त्या दिवसाला बरोबर एक महिना पूर्ण झाला आहे. आज मी हे हातावेगळं करणारच आहे. माझी कमाई मी सर्वांना दाखवणारच आहे.
२०१६ सुरु होऊन नऊ दिवस होऊन गेलेत. आत्तापर्यंत नव्याची नवलाई ओसरली असेलच. काही लोकांची रिझोल्युशन्ससुद्धा गुंडाळून झालेली असतील. ह्या नऊ दिवसांत अनेकांनी 'त्यांच्यासाठी २०१५ कसं गेलं' हे सांगणाऱ्या पोस्ट्स टाकल्या. काय कमावलं, काय गमावलं, असा सगळा ताळेबंदही मांडून झाला.
पण मी माझा ताळेबंद मांडला नाही. ['लेकिन मैंने अपने लिए कुछ नहीं सोचा' (पापा कहतें हैं बड़ा नाम करेगा..) सारखं !]
Honestly, ताळेबंद मांडलाच जाऊ शकत नाही. कारण माझ्या बाबतीत आत्तापर्यंतच्या सगळ्या वर्षांची कमाई ह्या सरलेल्या वर्षातल्या एका दिवसातच झालेली आहे. एरव्ही 'बाईकने किती मायलेज दिलं' इथपासून ते 'मुलगा झाला' इथपर्यंत प्रत्येक लहान-मोठी बातमी मी फेसबुकवर जाहीर करत आलो आहे. ही गोष्ट मात्र मी आत्तापर्यंत फार कमी लोकांना सांगितली. This was differently special, specially special and differently different. जे घडलं, ते काही माझं स्वप्न वगैरे नव्हतं. मात्र ते घडून गेल्यावर कळलं की झालं ते स्वप्नवतच होतं !
३ डिसेंबर २०१५.
फेसबुक मेसेज बॉक्समध्ये कौस्तुभ दादाचा मेसेज आला. '९ तारखेला मी मुंबईत येतोय. आलास तर 'किशोर'च्या बंगल्यावर घेऊन जाईन!'
'किशोरच्या घरी जायला मिळणार ?' मी कसलाही विचार न करता ठरवून टाकलं की जायचंच !
९ ला सकाळी मुंबईला पोहोचलो. बरोबर एक किशोरभक्त मित्र तुषार ढेरे. कौस्तुभदाला दुपारी भेटून, जेवून आम्ही 'जुहू तारा'ला गेलो.
'किशोर कुमार गांगुली मार्ग', 'Kishore Kumar Bungalow' अश्या पाट्या दिसल्या आणि दोन-चार ठोके गडबडलेच छातीत !
गेटमधून आत पाउल टाकलं आणि मला एकाच वेळी पिसासारखं हलकंही वाटायला लागलं आणि पायांत काही किलोंचं वजन बांधल्यागत जड-जडही ! लाल रंगाचं ते टुमदार घर. इथल्याही झाडांशी किशोरदाने गप्पा मारल्या असतील का ? हा समोर जो झोपाळा आहे, तो त्याच्या काळीही असेल का ? त्यावर तो बसला असेल का ? त्याच्या गाडीची जागा कोणती असेल ? एकेक पाउल अतिशय शांतपणे टाकत आणि असे अनेक प्रश्न मनातच रुजवत गेटपासून मुख्य घरापर्यंत गेलो. दार उघडंच होतं. (Yes. You read it right. दार उघडंच होतं.) मंदिरात शिरताना किंवा स्टेजवर जाताना किंवा सामन्यापूर्वी मैदानावर पाउल ठेवताना जसा नमस्कार करतो, तसा नमस्कार तो उंबरा ओलांडून आत शिरण्याआधी अभावितपणेच केला गेला. मंद उजेड असलेल्या त्या वास्तूत समोर असलेल्या प्रशस्त जिन्यावरुन आम्ही तिघे एकेक पायरी चढत वर जात होतो. डावीकडच्या भिंतीवर किशोरदा आणि अमित कुमारचे स्वतंत्र व एकत्र असे लहान-मोठे खूप फोटो होते. दीड जिना चढून पुन्हा डावीकडे वळल्यावर एका दिवाणखान्यात आम्ही शिरलो. तिथे एक वयोवृद्ध माउली एका छोट्याश्या सोफ्यावर बसली होती. रुमा गुहा. किशोरदाच्या पहिल्या पत्नी. त्यांच्या पाया पडलो. त्या साध्याश्या दिवाणखान्यात मोजक्याच वस्तू होत्या. समोर असलेलं केनवूडचं सेंटर टेबलही इतकं साधंसं होतं की त्याच्या काचांवर चरेसुद्धा दिसत होते. काही वेळानंतर चहा आला. तो एरव्ही आपण चित्रपटांत पाहतो तसा पाणी, दूध, साखर, वगैरे सगळं वेगवेगळं असलेला नव्हता. माझ्या घरी जसा पाहुण्यांना दिला जातो, तसा सगळं एकत्र केलेला बदामी रंगाचा चहा.
'किशोरदाच्या घरात बसून मी चहा प्यायलेला एक कप चहा' ही होती ह्या वर्षाची कमाई. ही कमाई आजवरच्या सगळ्याला पुरून उरलीय. तिथे अर्धा-पाउण तास आम्ही रुमाजींशी काय गप्पा मारल्या, माझ्या लक्षात नाही. कारण माझी नजर फक्त हेच टिपत होती की कुठे कुठे किशोरदा दिसतोय.. तो मला खिडकीत उभा असलेला दिसला. आजूबाजूच्या खोल्यांतून ये-जा करताना दिसला. समोर असलेल्या अगदी छोट्याश्या खोलीत हार्मोनियम घेऊन बंगाली गाणं गातानाही दिसला. मध्येच तो समोरच्या सोफ्यावरसुद्धा दिसला आणि विक्षिप्तपणे म्हणाला, 'हो गया मुझे देखकर ? अभी आप जा सकतें हो, आपसे मिलकर बड़ी ख़ुशी हुई !'
जरा वेळाने लीना चंदावरकरसुद्धा भेटल्या.
बरेच फोटो झाले. पण जे डोळ्यांनी टिपलं, ते कॅमेरा टिपू शकणार नव्हताच. जे कानांनी ऐकलं, ते ह्या शब्दांत मी कथन करू शकणार नाहीच. मी आजही एकच कल्पना करून शहारतोय की घर व सभोवतालच्या त्या संपूर्ण परिसरात एखाद्या ठिकाणी तरी असं झालं असेलच ना की जिथे कधीकाळी किशोरदाचं पाउल पडलं असेल अगदी तिथेच बरोब्बर माझंही पडलं असेल ?
I am sure, तुषारचा अनुभवही असाच काही असणार आहे. ह्यासाठी कौस्तुभदाचे आभार वगैरे मानणं, म्हणजे शुद्ध करंटेपणा ठरेल. त्याने आम्हाला तिथे का नेलं, हे मी समजू शकतो. त्याने आम्हाला श्रीमंत केलं आणि आम्हाला श्रीमंत केल्याचा आनंद त्याला संपन्न करून गेला. असे अनेक आनंद त्याने आजपर्यंत वेचले आहेत आणि त्या प्रत्येक आनंदक्षणाने तो संपन्नांतलाही संपन्न होत गेला आहे अन् जाणार आहे.
- आपला (नवश्रीमंत)
रणजित पराडकर
२०१६ सुरु होऊन नऊ दिवस होऊन गेलेत. आत्तापर्यंत नव्याची नवलाई ओसरली असेलच. काही लोकांची रिझोल्युशन्ससुद्धा गुंडाळून झालेली असतील. ह्या नऊ दिवसांत अनेकांनी 'त्यांच्यासाठी २०१५ कसं गेलं' हे सांगणाऱ्या पोस्ट्स टाकल्या. काय कमावलं, काय गमावलं, असा सगळा ताळेबंदही मांडून झाला.
पण मी माझा ताळेबंद मांडला नाही. ['लेकिन मैंने अपने लिए कुछ नहीं सोचा' (पापा कहतें हैं बड़ा नाम करेगा..) सारखं !]
Honestly, ताळेबंद मांडलाच जाऊ शकत नाही. कारण माझ्या बाबतीत आत्तापर्यंतच्या सगळ्या वर्षांची कमाई ह्या सरलेल्या वर्षातल्या एका दिवसातच झालेली आहे. एरव्ही 'बाईकने किती मायलेज दिलं' इथपासून ते 'मुलगा झाला' इथपर्यंत प्रत्येक लहान-मोठी बातमी मी फेसबुकवर जाहीर करत आलो आहे. ही गोष्ट मात्र मी आत्तापर्यंत फार कमी लोकांना सांगितली. This was differently special, specially special and differently different. जे घडलं, ते काही माझं स्वप्न वगैरे नव्हतं. मात्र ते घडून गेल्यावर कळलं की झालं ते स्वप्नवतच होतं !
३ डिसेंबर २०१५.
फेसबुक मेसेज बॉक्समध्ये कौस्तुभ दादाचा मेसेज आला. '९ तारखेला मी मुंबईत येतोय. आलास तर 'किशोर'च्या बंगल्यावर घेऊन जाईन!'
'किशोरच्या घरी जायला मिळणार ?' मी कसलाही विचार न करता ठरवून टाकलं की जायचंच !
९ ला सकाळी मुंबईला पोहोचलो. बरोबर एक किशोरभक्त मित्र तुषार ढेरे. कौस्तुभदाला दुपारी भेटून, जेवून आम्ही 'जुहू तारा'ला गेलो.
'किशोर कुमार गांगुली मार्ग', 'Kishore Kumar Bungalow' अश्या पाट्या दिसल्या आणि दोन-चार ठोके गडबडलेच छातीत !
गेटमधून आत पाउल टाकलं आणि मला एकाच वेळी पिसासारखं हलकंही वाटायला लागलं आणि पायांत काही किलोंचं वजन बांधल्यागत जड-जडही ! लाल रंगाचं ते टुमदार घर. इथल्याही झाडांशी किशोरदाने गप्पा मारल्या असतील का ? हा समोर जो झोपाळा आहे, तो त्याच्या काळीही असेल का ? त्यावर तो बसला असेल का ? त्याच्या गाडीची जागा कोणती असेल ? एकेक पाउल अतिशय शांतपणे टाकत आणि असे अनेक प्रश्न मनातच रुजवत गेटपासून मुख्य घरापर्यंत गेलो. दार उघडंच होतं. (Yes. You read it right. दार उघडंच होतं.) मंदिरात शिरताना किंवा स्टेजवर जाताना किंवा सामन्यापूर्वी मैदानावर पाउल ठेवताना जसा नमस्कार करतो, तसा नमस्कार तो उंबरा ओलांडून आत शिरण्याआधी अभावितपणेच केला गेला. मंद उजेड असलेल्या त्या वास्तूत समोर असलेल्या प्रशस्त जिन्यावरुन आम्ही तिघे एकेक पायरी चढत वर जात होतो. डावीकडच्या भिंतीवर किशोरदा आणि अमित कुमारचे स्वतंत्र व एकत्र असे लहान-मोठे खूप फोटो होते. दीड जिना चढून पुन्हा डावीकडे वळल्यावर एका दिवाणखान्यात आम्ही शिरलो. तिथे एक वयोवृद्ध माउली एका छोट्याश्या सोफ्यावर बसली होती. रुमा गुहा. किशोरदाच्या पहिल्या पत्नी. त्यांच्या पाया पडलो. त्या साध्याश्या दिवाणखान्यात मोजक्याच वस्तू होत्या. समोर असलेलं केनवूडचं सेंटर टेबलही इतकं साधंसं होतं की त्याच्या काचांवर चरेसुद्धा दिसत होते. काही वेळानंतर चहा आला. तो एरव्ही आपण चित्रपटांत पाहतो तसा पाणी, दूध, साखर, वगैरे सगळं वेगवेगळं असलेला नव्हता. माझ्या घरी जसा पाहुण्यांना दिला जातो, तसा सगळं एकत्र केलेला बदामी रंगाचा चहा.
'किशोरदाच्या घरात बसून मी चहा प्यायलेला एक कप चहा' ही होती ह्या वर्षाची कमाई. ही कमाई आजवरच्या सगळ्याला पुरून उरलीय. तिथे अर्धा-पाउण तास आम्ही रुमाजींशी काय गप्पा मारल्या, माझ्या लक्षात नाही. कारण माझी नजर फक्त हेच टिपत होती की कुठे कुठे किशोरदा दिसतोय.. तो मला खिडकीत उभा असलेला दिसला. आजूबाजूच्या खोल्यांतून ये-जा करताना दिसला. समोर असलेल्या अगदी छोट्याश्या खोलीत हार्मोनियम घेऊन बंगाली गाणं गातानाही दिसला. मध्येच तो समोरच्या सोफ्यावरसुद्धा दिसला आणि विक्षिप्तपणे म्हणाला, 'हो गया मुझे देखकर ? अभी आप जा सकतें हो, आपसे मिलकर बड़ी ख़ुशी हुई !'
जरा वेळाने लीना चंदावरकरसुद्धा भेटल्या.
बरेच फोटो झाले. पण जे डोळ्यांनी टिपलं, ते कॅमेरा टिपू शकणार नव्हताच. जे कानांनी ऐकलं, ते ह्या शब्दांत मी कथन करू शकणार नाहीच. मी आजही एकच कल्पना करून शहारतोय की घर व सभोवतालच्या त्या संपूर्ण परिसरात एखाद्या ठिकाणी तरी असं झालं असेलच ना की जिथे कधीकाळी किशोरदाचं पाउल पडलं असेल अगदी तिथेच बरोब्बर माझंही पडलं असेल ?
I am sure, तुषारचा अनुभवही असाच काही असणार आहे. ह्यासाठी कौस्तुभदाचे आभार वगैरे मानणं, म्हणजे शुद्ध करंटेपणा ठरेल. त्याने आम्हाला तिथे का नेलं, हे मी समजू शकतो. त्याने आम्हाला श्रीमंत केलं आणि आम्हाला श्रीमंत केल्याचा आनंद त्याला संपन्न करून गेला. असे अनेक आनंद त्याने आजपर्यंत वेचले आहेत आणि त्या प्रत्येक आनंदक्षणाने तो संपन्नांतलाही संपन्न होत गेला आहे अन् जाणार आहे.
- आपला (नवश्रीमंत)
रणजित पराडकर
No comments:
Post a Comment
Please do write your name.
आपलं नाव नक्की लिहा!