शपथ घे

आग शमली,
धुराचे लोटही विरले
आता पुन्हा गायले जातील
मुंबापुरीचे पोवाडे
स्तुतीसुमनं उधळणारे..
पण मला सांग,
ही सहिष्णुता की हतबलता?
ही शांतता की उदासीनता?
ही सहनशक्ती की कचखाऊ वृत्ती?
ही चिकाटी की लाचारी?

आग स्फोटांची विझली असेल
पण चितांची..??
ती नेहमीच धगधगत राहील.
चल, एक कोलीत उचल
अन् लाव चटका स्वत:ला
आत.... खोल.. स्वत:च्या मनाला..
हा चटका झोंबू दे
अश्वत्थाम्याच्या जखमेसारखा चिघळू दे..भळभळू दे
इथून पुढे तुलाही लढायचंय, कारण..
देशांना सीमा असतील
पण युद्धांना राहिल्या नाहीयेत
शस्त्र घ्यायचं तेव्हा घ्यावंच लागेल..
अन् घेच.. पण आज..
आज शपथ घे..
त्या हुतात्म्यांची
त्या वीर बहद्दुरांची
डौलदार तिरंग्याची
अन् लाडक्या मुंबापुरीची
आठव ते माधव ज्युलियनांचे शब्द --
"लेखणी बंदूक घ्या वा तागडी वा नांगर
हिंदवी व्हा चाकर
एक रक्ताचेच आहो साक्ष देई आतडे..
भ्रांत तुम्हां का पडे?


....रसप....
३० नोव्हेंबर २००८

तू भिड बिनधास्त

जातीचा तू लढवय्या लढवून एकटा किल्ला
उलट परतला हरेक हल्ला शत्रूही भिरभिरला
...................तू भिड बिनधास्त....

कितीक पडले धारातीर्थी कितीक अन् शरणार्थी
नतमस्तक जाहले चालले कितीक गुडघ्यावरती
...................तू भिड बिनधास्त....

मैदानीच्या रणांगणी तव अनेक विजयी गाथा
तोडू न शकल्या तटबंदीला सहस्त्र सागर लाटा
...................तू भिड बिनधास्त....

काय तुझा लौकीक अन् तुझी किती गावी महती
अद्वितीय तू अभेद्य असशी "WALL" म्हणूनचि म्हणती
...................तू भिड बिनधास्त....


....रसप....
२५ नोव्हेंबर २००८

मैत्री.. (लघु कविता)

ओळख असली नवी
तरी जुनी वाटते
शब्द तुझे तरी
भावना माझी भासते

दोन शब्दांत तुझ्या
एक जग लपते
दिसत नाहीस तरी
नजर मला भिडते

कळत नकळत म्हणे
असेच बंध जुळतात
मैत्रीच्या बीजाला
कोवळे अंकुर फुटतात....

....रसप....
२० नोव्हेंबर २००८

पुन्हा रांगच पावली....

मेल्यानंतर यमदूताने
माझा खोळंबा केला
एअरपोर्टला उतरून
बावळा टॅक्सीने आला..
पाच मिनिटांच्या प्रवासाला
दोन तास लागले
जीवंतपणी प्राण गेले
मेल्यानंतर थांबले!!

घरापासून एअरपोर्टला
पुन्हा दोन तास लागले
क्षणभर मला ऑफीसचेच
दिवस येऊ भासले

विमानात पण त्याच्या
गर्दी 'लोकल'सारखीच
लटकायला दारापाशी
जागा माझ्यापुरतीच !

प्राण घेऊन हातावर
आयुष्यभर लटकलो
मेल्यानंतर भीती कसली
छपरावरतीच विसावलो

स्वच्छ मोकळी शुद्ध हवा
मनमुराद चाखली
चित्रगुप्तासमोर पटकन
उडी पहिली मारली

पाप-पुण्य हिशोब माझा
मांडला जात होता
छोट्या-छोट्या घटना सा-या
बराच व्याप होता

कसेबसे जुळून शेवटी
गणित मांडले गेले
स्वर्गात कमी, नरकामधले
दिवस जास्त ठरले

स्वर्गद्वारी गेलो तिथे
अनपेक्षित घडले!
पाय ठेवायला जागा नाही
बाहेरुनच कळले !

पाप-घडे उतू चालले
पृथ्वीवरती किती
कुठून केले ह्यांनी इतके
पुण्यकर्मी भरती??

विचारपूस करता थोडी
खरं काय ते कळलं
आरक्षणाचं लोण म्हणे
'वर'पर्यंत पसरलं..!!

पृथ्वीवरती जागा भरपूर
स्वर्गामध्ये इवली
इवल्यामधली अगदी थोडी
अनारक्षित राहिली

शाळेनंतर कॉलेजसाठी
बस-ट्रेन-रेशन साठी
लग्नाकरता मुलीसाठी
मेल्यानंतर जळण्यासाठी
छोट्या-मोठ्या सगळ्यासाठी
नेहमीच रांग लावली
सवयीचा गुलाम होतो
पुन्हा रांगच पावली....


....रसप....
१६ नोव्हेंबर २००८