आम्ही सारे कवय्ये

कुणी यावे कुणी जावे कुणी इथे रेंगाळावे शब्दामध्ये इथे सारे गुरफटले
आम्ही साsssरे कवय्ये, आम्ही साsssरे कवय्ये
साsssरे कवय्ये, आम्ही साsssरे कवय्ये..!

इथे-तिथे पाहताना
नवे काही जाणवावे
कुणालाही दिसेना जे
जगाला त्या भासवावे
एक संध्याकाळही आम्ही ना झोपी जावे
हल्के-फुल्के फटके-चिमटे घ्यावे अन् सोसावे
आम्ही साsssरे कवय्ये, आम्ही साsssरे कवय्ये
साsssरे कवय्ये, आम्ही साsssरे कवय्ये..!

....रसप....
३० नोव्हेंबर २००९
मूळ गीत : आम्ही सारे खवय्ये (झी मराठी)

आरसा मला हसला....

आरसा मला हसला तेव्हा
माझी मला लाज वाटली
माझ्याच गुलामासमोर मी
माझी मान खाली घातली

"तोच तुझा रे अहंकार
तुला तळाला घेऊन आलाय
मागे-पुढे पाहा जरा
तुझा रस्ता ओस पडलाय

दिशाहीन भटकंती
आता तुझी सुरु झालीय
आजूबाजूस घोडे धावातायत
तुझी फक्त फरफट चाललीय

कसा होतास टेचामध्ये
ताड्ताड चालायचास
छाती पुढे काढून कसा
रूबाबात राहायाचास

तेव्हा नाही माझ्याकडे
ह्या तळमळीने पाहिलंस
मला सोड, तू तेव्हा
प्रत्येकाला झिडकारलंस

आता काळ पुरता बदललाय
नेहमीच बदलत असतो
त्याची ज्याला कदर नाही
त्यालाच आपटत असतो

अजूनही वेळ आहे
जमिनीवर राहा
खोल घट्ट पाय रोवून
स्थिर होऊन पाहा

पहा तुझ्या डोळ्यांमध्ये
पुन्हा आकाश भरेल
भरकटलेलं तारू तुझं
तुफानांतून तरेल

कितीही उंच उडी घे
शेवटी खालीच येते
म्हणून आपली उंचीच वाढव
सारं मुठीत येते"

आरसा माझ्याशी बोलला तेव्हा
माझी मला शुद्ध आली
जणू काळी रात्र सरून
नवी पहाट झाली..


....रसप....
६ नोव्हेंबर २००९

....पाडा

एक काळा नाला
न वाहाणारा.. न तुंबणारा
मुठीतलं नाक सोडून श्वास घेणं अशक्य
तिथे दोन-दोन, तीन-तीन मजली खुराडी..
माणूस डुक्कर झाला की डुक्कर माणूस..
कुणास ठाऊक!
ढुंगण धुतल्यावर हात धुवायचे माहीत नाही
अत्तरांची दुकानं मांडून बसलेत
काय कपडे, काय भाषा
काय खाणं.... कसलं जीणं..!
संवेदनांची गाठोडी त्या नाल्याताच फेकलीत सा-यांनी

खोल शिरलेला विजेचा खांब सांगतो..
इथे आधी फूटपाथ होता
मग पलीकडची खाडी अजून बुजवून
फूटपाथच्या पुढ्यात फूटपाथ आला
पण तोही ह्यांच्या घश्यात गेला..
शेवटी हवेतच रस्ता बांधला
तर तिथे चरस-गांजा फुंकला..

झोपड्यांच्या पोटात काय काळं-पांढरं चालतं..
तो उपरवालाच जाणो..
लोक म्हणतात, इथे साबण बनतात..
कशापासून?
गायीच्या चरबीपासून..?
की नाल्याताल्या गाळापासून..??
काहीही असो..
एक मात्र नक्की..
एक दिवस इथेही एक SRA येईल
आणि नाकपुडीएव्हढ्या खुराड्यांचे कोट्यावधी देईल..


....रसप....
३ नोव्हेंबर २००९

प्रतिज्ञा

खांद्यावरले ओझे खाली ठेवणार नाही
ना मोडेन ना वाकेन, सहजी मरणार नाही

पाठुंगळी कालचा काळ बांधतो आहे
क्षितीजापलीकडे नजर ठेवून आहे
ठेचाळलो, भेंडाळलो, सरभरलो तरी
सावरून माझे होश उभा आहे


दगडांना, खळग्यांना जुमानलो नाही
डोंगरद-यांना पार करणार आहे
मनातल्या नभाला स्वप्नांचे कोंदण
सत्याच्या चौकटीत उतरवणार आहे


लेखणीस माझ्या धार लावणार आहे
लखलखत्या पात्याने रण जिंकणार आहे
गर्वाने माझा ऊर फुलणार आहे
मराठीत एकदा नोबेल आणणार आहे..!!




....रसप....
२६ ऑक्टोबर २००९