"कसली सुंदर कविता"!

संध्याकाळच्या झाकोळल्या आकाशाचा तांबुसपणा
मनाला व्यापून उरतो
आणि काळाच्या अथांग डोहात
मी प्रकाशाचा एक किरण शोधत भरकटत जातो..

हरवलेलं अस्तित्त्व शोधण्याची केविलवाणी धडपड
सोसेनाशी होऊन येते एक ग्लानी
मी शरण जातो खवळायचं विसरून गेलेल्या
माझ्यातल्याच सुप्त ज्वालामुखीला

मग बोचऱ्या आठवणींच्या ओरखड्यांतून
वास्तवाच्या झळयांनी रापलेल्या हृदयातून
फुटकी स्वप्नं रुतलेल्या डोळ्यांतून
एक थेंब वेदना वाहते
आणि कागदभर पसरते
कधी कागदाबाहेरही ओघळते

कधी विस्तव.. कधी राख
कधी होरपळणारा सविता
आणि तुम्ही वाचून म्हणता -
"कसली सुंदर कविता"!

....रसप....
१६ मे २०१२