हताशा

तसे फार नाही, तरी फार होते; तुझ्या आठवांचे मला भार रे
पहाटेच होते इथे रात्र माझी; तुझी प्रीत डोळ्यांस अंधार रे


ढगाला कळेना कधी पाझरावे पुन्हा धार जख्मांतुनी वाहते
जिथे कोरले मी तुझे नाव प्रेमा, तिथे राहिले फक्त अंगार रे


मला दु:ख वाटे खरा मित्र माझा; मला सर्व शत्रूच बेजार का?
उभी मी किनारी कृपासागराच्या; परी रूप त्याचेच लाचार रे


सुटे तीर माझाच माझ्या दिशेने, कशी ही फितूरी, कसा घात हा?
कुणा दोष द्यावा, कुणा हाक द्यावी; असा जीव घेणार हा वार रे


उद्याला जरी सूर्य आलाच नाही; तुला पाहुनी वाट रंगेल ही
उरी स्वप्न घेऊन हासेल प्राची, तरी कुंद माझाच संसार रे



....रसप....
२६ जुलै २०११