बात निकलेगी तो फिर..........

प्रेरणा: "बात निकलेगी तो फिर दूर तलक जायेगी" (कफील आजेर)


कोणी काही विचारलं तर माझं नाव घेऊ नकोस
मनामध्येच ठेव सारं, ओठांवरती आणू नकोस

खोडच असते लोकांना उगाच नाक खुपसायची
गप्प राहण्याचं कारणसुद्धा कुणालाही सांगू नकोस

तुझ्या रेशमी केसांत माझे श्वास असतील रेंगाळत
मोकळं कर त्यांना पण केस मोकळे सोडू नकोस

प्रश्न करतील काही-बाही हातांकडे पाहून तुझ्या
वाढलेल्या बांगड्यांचा तू हिशोब कधी देऊ नकोस

भोचक-खडूस टोमणे तुला काट्यांसारखे खुपतील
पिउन घे आसवांना डोळ्यांमध्ये साठवू नकोस

उलट-सुलट प्रश्नांना तर पेवच फुटेल बघ आता
प्रतिप्रश्न करून तिथे विषयाला वाढवू नकोस

खरी गोष्ट बाहेर आली तर काहूर माजेल चोहिकडे
मनामध्येच ठेव सारं, ओठांवरती आणू नकोस



....रसप....
३० डिसेंबर २०१०

पिंटू टल्ली (बस स्टॉप वरच्या कविता)

.

.

येथे टिचकी मारा

.

.

आकाश सर (बस स्टॉप वरच्या कविता)

.

.

येथे टिचकी मारा

.

.

तो (बस स्टॉप वरच्या कविता)

.



येथे टिचकी मारा



.

तू मैफलीत का बोलाविले मला..

माझा प्रवास ही अर्धाच राहिला
पेल्यात जाम ही अर्धाच राहिला

जो घोट घेतला नादात झिंगलो
धुंदीत भोगही अर्धाच राहिला

तो रोज़ शायरी मी गायलो अशी
शब्दांत शब्दही अर्धाच राहिला

वाटे मला न का अपमान कोणता
सन्मान ही मनी अर्धाच राहिला?

बोलू नकोस तू की प्रेम तोकडे
हृदयात श्वास ही अर्धाच राहिला

संताप प्यायलो कंठास जाळले
आवेश अंतरी अर्धाच राहिला

तू मैफलीत का बोलाविले मला
अंतास प्राण ही अर्धाच राहिला


....रसप....
१६ डिसेंबर २०१०

मौत तू एक कविता हैं.. (भावानुवाद)

काळ नावाची एक कविता आहे
एका कवितेचा माझ्याशी वायदा आहे..
सृजनाला चौकट देण्याचा..

अडखळत्या ठोक्यांच्या नादात
जेव्हा वेदना विरू लागेल
ओशाळल्या चेह-याने चंद्र क्षितिजावर रेंगाळेल
उगवता दिवस अन मावळती रात
घुटमळतील उगाच एकमेकांना पाहात
कणभर अंधार की कणभर प्रकाश?
उजेड-काळोखाच्या अस्तित्त्वांचा आभास..
अन अशातच सुरू होइल
शून्यातून अथांगतेकडचा प्रवास......

....एका कवितेचा माझ्याशी वायदा आहे..
सृजनाला चौकट देण्याचा....



....रसप....
१० डिसेंबर २०१०



मूळ कविता:

मौत तू एक कविता है,
मुझसे एक कविता का वादा है
मिलेगी मुझको

डूबती नब्ज़ों में जब दर्द को नींद आने लगे
ज़र्द सा चेहरा लिये जब चांद उफक तक पहुचे
दिन अभी पानी में हो, रात किनारे के करीब
ना अंधेरा ना उजाला हो, ना अभी रात ना दिन
...जिस्म जब ख़त्म हो और रूह को जब साँस आऐ

मुझसे एक कविता का वादा है
मिलेगी मुझको

-गुलज़ार

I m under scanner..? किल मी..!!

I m under scanner..
माहीत आहे मला
मी "सॉफ्ट टार्गेट" आहे ना
मला GODFATHER नाहीये ना..
सवय झालीय मला
असल्या "scannings"ची
झाडावर चढवून
पाडण्याच्या "plannings"ची

बुडाखाली खुर्ची अन्
डोक्यावरती तलवार
असंच काम करत आलोय
एकानंतर दुसरं बस्तान
नेहमीच बसवत आलोय

कळलंय मला
तुम्ही गुलदस्त्यात काय ठेवलंय
माझी तयारी आहे…
काढा बाहेर
मी सुद्धा शिंग परजलंय

..and yes…. please don’t empathise
समोरून वार करा..
let it be fatal..
Kill me
come on.. किल मी..!!


….रसप….
२३ नोव्हेंबर २०१०

फक्त दे तू हात ह्या हातात माझ्या

"मराठी कविता" ह्या ऑर्कुट समुहाच्या "ओळीवरून कविता" ह्या उपक्रमासाठी केलेली रचना

भास होणे मृगजळाचे व्यर्थ आहे
गूज माझे ऐकण्याला अर्थ आहे

नेहमीची साथ येथे कोण देतो?
आज माझ्या मागण्याला अर्थ आहे

फाटलेल्या अंबराला पेलताना
आपल्याशी जिंकण्याला अर्थ आहे

सुन्न झाल्या चेतनांना जाग येई
घाव ओले ठेवण्याला अर्थ आहे

मी मुळाशी घट्ट आहे रोवलेला
दर्शरूपी डोलण्याला अर्थ आहे

फक्त दे तू हात ह्या हातात माझ्या
वादळाशी झुंजण्याला अर्थ आहे


….रसप….
२२ नोव्हेंबर २०१०

अर्थ आहे....

आज येथे थांबण्याला अर्थ आहे
शब्द माझे मांडण्याला अर्थ आहे

निर्झराचा भाव माझ्या बोलण्याला
ओढ असता वाहण्याला अर्थ आहे

पावलांना बंध नाही उंब-याचा
चौकटीच्या रंगण्याला अर्थ आहे

मित्र नाही येथ कोणी साधकाचा
स्वप्नदेशी दंगण्याला अर्थ आहे

कोणता ना चेहरा खोटा समोरी
आरश्याला दावण्याला अर्थ आहे

रातराणी फक्त माझ्या एकट्याची
चांदण्याच्या सांडण्याला अर्थ आहे

वाट जाते नागमोडी दूर देशी
बेफिकीरी चालण्याला अर्थ आहे

जाम माझे घोट घेई तृप्त झाला
मी हताशा झिंगण्याला अर्थ आहे?

रत्न आणि माणके ना स्वस्त येथे
आसवांना रोखण्याला अर्थ आहे

पावसाने धार व्हावे मुक्त होता
का ढगाशी भांडण्याला अर्थ आहे?

खेळ सारे तूच केले जाणले मी
सर्व काही हारण्याला अर्थ आहे

घे उशाशी मल्मली ह्या शांततेला
एक घटका झोपण्याला अर्थ आहे

भावनेला बाज येता गेयतेचा
शायरीला वाचण्याला अर्थ आहे

पास येणे, दूर जाणे पाहिले मी
बंधनांना तोडण्याला अर्थ आहे

दर्द माझा जन्म देतो शायरीला
एकट्याने जाळण्याला अर्थ आहे

स्वार्थ ज्याने साधला तो थोर झाला
गुप्त माझ्या राहण्याला अर्थ आहे

एक छोटे विश्व माझे बांधले मी
ध्वस्त होता खंगण्याला अर्थ आहे

वेड ज्याला लागले ह्या आशिकीचे
तीर वर्मी लागण्याला अर्थ आहे

देव आहे मानतो मी सर्व दूरी
आस वेडी ठेवण्याला अर्थ आहे

तोच माझा राहिला वाटे मलाही
जीवनाला पोसण्याला अर्थ आहे

अंबराचे सांडणे बेबंदशाही
सागराच्या माजण्याला अर्थ आहे

सत्य आणि झूठ झाले एक तेथे  

कान-डोळे झाकण्याला अर्थ आहे

एक भूमी, सूर्य अन् तो एक चंदा
प्रेमकोनी गुंतण्याला अर्थ आहे!!


....रसप....
१७ नोव्हेंबर २०१०

पापण्यांना आसवांचा भार झाला

"मराठी कविता" ह्या ऑर्कुट समुहाच्या "ओळीवरून कविता" ह्या उपक्रमासाठी केलेली रचना



चांदण्याने चंद्र का बेजार झाला?
पापण्यांना आसवांचा भार झाला

मैफलीला रंग देता गान त्याचे
शायरी सोडून तो फनकार झाला!

पावले मोजून झाली थांब आता
वाट माझी वाहते का? भास झाला

तूच का तो मुक्तछंदी धावणारा?
तप्त होता द्राव का तो गार झाला?

ऐकवेना थोरवी गाता कुणीही
थोर होता सान होता, वाद झाला..!


....रसप....
१५ नोव्हेंबर २०१०

चित्रपट कविता क्र. ६: "दीवार" (भाग २)

विजय वर्मा (सिनेमात अमिताभ) च्या नजरेतून....

झालो कुबेर मोठा आतून रंक आहे
मी एकटाच येथे माझ्या जगात आहे

वा-यासवेच मीही वाटेवरी बहकलो
मागे फिरून येणे आता अशक्य आहे

आहेच पातकांचा माझा घडा भरूनी
भागी तयात नाही माझीच फक्त आहे

दगडात देव आहे म्हणतात लोक सारे
प्रत्येक घाव त्याचा माझाच भोग आहे

रक्तास, आसवांना, स्वेदास आटवूनी
माझी हयात गेली अंतास ओढ आहे

आलो तुझ्याच शरणी नाराज तू नसावे
तू सांग तेच आई करणार आज आहे


- ....रसप....
४ नोव्हेंबर २०१०

("मराठी कविता" ह्या ऑर्कुट समुहाच्या "ओळीवरून कविता" ह्या उपक्रमासाठी केलेली रचना)

चित्रपट कविता क्र. ५: "दीवार" (भाग १)

"सुमित्रादेवी वर्मा" (निरूपा रॉय - 'दीवार' मधील आई) च्या नजरेतून:

तो दिवस आजही स्मरतो..

भर्तारा होता मान
अन्यायी लुटली शान
हो सज्जन तो बेभान
सोडून अम्हाला गेला
अन् अश्रू मम नेत्राला

करी जो तो छी थू हाय
जरी गरीब एकटी गाय
गळले ना हात न पाय
त्यागले राहत्या दारा
अन् अश्रू मम नेत्राला

पोरांसह शहरी येता
राहण्या-खाण्याची चिंता
दुनियेशी झगडा होता
निर्धार दांडगा केला
अन् अश्रू मम नेत्राला

निर्दोष कोवळा पोर
साहिले क्रौर्य जे घोर
कोरले मनावर खोल
दिस एक जाहला ज्वाला
न च अश्रू तव नेत्राला

खाऊन सारख्या खस्ता
जोखला वेगळा रस्ता
भरकटला पाऊल चुकता
अभिमन्यू फसता झाला
न च अश्रू तव नेत्राला

कर्तव्य आणि कर्माचा
संघर्ष एक रक्ताचा
हा खेळ दुष्ट दैवाचा
शोकांत व्हायचा, झाला
अन् अश्रू मम नेत्राला

मी जगले वादळ देवा
मज पचले कातळ देवा
तू जे जे दिलेस देवा
मी भोग पूर्ण तो केला
न च अश्रू मम नेत्राला..
न च अश्रू मम नेत्राला..


….रसप….
२७ ऑक्टोबर २०१०

मूक मी नसे

बोलतो जरी शब्द मोजके
वाचशी न का नेत्र बोलके

माझिया मनी तूच राहते
सांग का असे हेच थोडके?

इश्क का कधी सिद्ध होतसे
सोड सोड हा हट्ट लाडके

दोष हा स्वभावीच मूळचा
बोलणे इथे अल्प सारखे

मूक मी नसे चूक तू नसे
व्यर्थ हे तुला प्रेम जाळते


....रसप....
१८ ऑक्टोबर २०१०

गानप्रवासी

दु:ख व्हावे लुप्त तैसा भास होऊ दे
मैत्रभावे जीवना तू आज गाऊ दे

वाट माझी तापलेली थंड सावली
पोळलेल्या पावलांनी ताल देउ दे

घे उशाशी अंध आशा नीज येतसे
एकदा घटकाभरी तू श्वास घेऊ दे

मी प्रवासी दक्षिणेला संथ चाललो
गुप्त माझ्या ऒळखीला शब्द देऊ दे



....रसप....
२८ सप्टेंबर २०१०

पावसाळा

खिडकीतून फांदी तुला
वाकून पाहते का गं?
टपटप थेंबांत तुझं नाव
ऐकू येतं का गं?

स्वच्छ चिंब भिजरा रस्ता
माझ्या घरचा का गं?
फेसाळलेला सागर तुला
नाराज वाटतो का गं?

रिमझिम पाऊस गालांवरती
स्पर्श माझा का गं?
निथळणारे कपडे जणू
माझी मिठी का गं?

अंगावरची शिरशिरी ती
पहिली भेट का गं?
पावसानंतर गार हवा
माझी चाहुल का गं?

दिवसा ढवळ्या काळोख होणं
माझं रुसणं का गं?
स्तब्ध ओघळणारा पिंपळ
माझं असणं का गं?

खळखळ ओढ्यासारखं माझं
निघून जाणं का गं?
जवळ आल्या क्षितिजासारखं
तुझं जगणं का गं?

दर वर्षी पावसाळा
असाच असतो का गं?
कधी उन्हाळा कधी हिवाळा
मनात दाटतो का गं?


….रसप….
२४ जून २०१०

भाग पूर्ण - बाकी शून्य

भाग पूर्ण - बाकी शून्य, सरळसरळ गणित
आयुष्याची गोळाबेरीज काहीच नव्हतं फलित

वाट चालता जिथे चालली तसातसा मी गेलो
साथ लाभता जशी मिळाली प्रत्येक वेळी रमलो
कुठे चाललो, काय साधले; कुणास होते माहीत
....... आयुष्याची गोळाबेरीज काहीच नव्हतं फलित

कधी ऐकता उदोउदो मी झाडावरती चढलो
वाळून गेल्या पानासारखा अलगद खाली पडलो
वा-यासंगे होणार होती, फरफटसुद्धा झालीच
....... आयुष्याची गोळाबेरीज काहीच नव्हतं फलित

झोकून देऊन प्रेम केलं, सारं काही ओतलं
सारं काही मला मिळालं, प्रेम तेव्हढं राहिलं
झुरलो नाही, कुढलो नाही, शिकलो नाही काहीच
....... आयुष्याची गोळाबेरीज काहीच नव्हतं फलित

दु:खाला मी खोदून खोदून खोल गाडून टाकलं
आनंदाला बाजाराला नेऊन नेऊन विकलं
आज उभा मी विकण्यासाठी, ग्राहक नाही कुणीच..
....... आयुष्याची गोळाबेरीज काहीच नव्हतं फलित


....रसप....
२० एप्रिल २०१०

निरोप.

तू प्रश्न करणार नाहीस
मला माहीत होतं
उत्तर माझ्या डोळ्यांमधून
कधीच लपलं नव्हतं

उधारीचं आयुष्य आहे,
माझा अधिकार नाही
दबून गेलोय ओझ्यांखाली,
माझा प्रतिकार नाही

सारंच मला हवं ते
सहज मिळणार असतं;
जीवनासारखं स्वप्न मी
दुसरं पाहिलंच नसतं!

तुझा निरोप घेताना
डोळ्यात पाणी नव्हतं
नातं जोडून तोडताना
काहीच गमावलं नव्हतं

हिशोब केला दु:खाचा,
जेमतेम टिचभर होतं
तू दिलेलं प्रेम मात्र,
सागरा एव्हढं होतं

आज तुझा स्पर्श होतां
काळीज कापलं होतं
ओठी ओघळलेलं प्रेम
निरोपाचं होतं.


….रसप….
आर.PAR
२७ मार्च २०१०

मधुसांज..

-- चल शांततेत ऐकू मधुबोल आठवांचा
सरले कुरूप सारे दिसरात वेदनांचे --
.
.

हळूवारशा क्षणांना ओढून घेत जावे
श्वासात श्वास दोन्ही मिसळून एक व्हावे

बाहूंत तू विरावे दुग्धात शर्करा ती
ओठांस प्रश्न व्हावा, "मी का मधूर व्हावे?"

आता नकोस बोलू मी ऐकणार नाही
तू गोड लाजताना डोळे मिटून घ्यावे

धुंदी कुणा कळावी बेताल जाहल्यांची
बेधुंद होऊनीही तालात गीत गावे


....रसप....
(आर.PAR)
९ मार्च २०१०

सहनशक्ती दे..

 

विकोपास गेलेल्या दुखण्याची
इतकी वेदना व्हावी
दुखून दुखून तिला स्वत:लाच
कळ लागावी
तळपत्या सुर्याने
इतकी आग ओकावी
पोळणारी झळ त्याला
स्वत:लाच लागावी
अशी पराकोटीची सहनशक्ती
जेव्हा तू देशील
छोट्या हळूवार फुंकरीलाही
अनमोल बनवशील

इथे तुझ्यासमोर
सगळे लाचार होऊन बसतात
दु:खावर औषध म्हणून
सुखाची भीक मागतात
शिकव त्यांना..
दु:ख पचवण्याची ताकद असणं,
हेच सुख
सुख वाटण्याची दानत असणं ,
हेच सुख

तुझं काम फक्त निर्मितीचं आहे?
मग जडणघडण कुणाच्या अखत्यारीत आहे?
की तुलाही एक न्यूनगंड आहे?
महत्त्व कमी होइलशी भीती आहे?
नाही?
मग बाहेर ये त्या दगडातून
दे एक कवडसा निबिड काळोखातून
आणि खंगत चाललेल्या
जीर्ण माणुसकीच्या
शीर्ण मनाला
उभारी दे
आधार दे
पुनरुज्जीवन दे
शक्ती दे
सहनशक्ती दे.. सहनशक्ती दे


….रसप….

मी मोल फेडले होते

चित्रात रंग भरताना का भाव वेगळे होते
आकाश गूढ नेत्री तांबूस जाहले होते

अंदाज बांधले सारे अदमास राहिले होते
शब्दांस प्राणही देता खोटेच वाटले होते

मांडू नको पुन्हा तू जे खेळ संपले होते
मी खेळ जिंकलो जे जिंकून हारले होते

वाटेवरी पुन्हा त्या पाऊल थांबले होते
कोणास दोष द्यावा मी खुद्द बांधले होते

माझ्याच सावलीचे मी हाल पाहिले होते
हातात फक्त माझ्या चेहरेच राहिले होते

मी वैषयिक सारे सुख मुक्त भोगले होते
घेऊन रोष आता मी मोल फेडले होते


….रसप….
२३ फेब्रुवारी २०१०

संचित.. सारं माझंच - २

रंगलेल्या राती
नवी नवी नाती
गावलेले साथी
सारं माझंच

खास वेगळी वाट
बोटांवर ललाट
सावलीला पाठ
सारं माझंच

तुटला जरी साज
अष्टम सुरी आवाज
बिनधास्त अंदाज
सारं माझंच

स्वप्नांची रास
मनासारखा भास
प्रारब्धाची कास
सारं माझंच

जपलेली हूरहूर
बाकी सगळा धूर
निवळलेलं काहूर
सारं माझंच

खुपलं तर ठोकणं
विकलं सारं दुखणं
खोटं-खोटं घुसमटणं
सारं माझंच


....रसप....
२२ फेब्रुवारी २०१०

संचित.. सारं माझंच

जागलेल्या राती
तोडलेली नाती
भरकटलेले साथी
सारं माझंच

दूरवरची वाट
पुसलेलं ललाट
सावलीची पाठ
सारं माझंच

उतरलेला साज
कणसुरा आवाज
चुकलेला अंदाज
सारं माझंच

आठवणींची रास
हुबेहूब भास
सुटलेली कास
सारं माझंच

सिगरेटचा धूर
अनामिक हूरहूर
विचारांचं काहूर
सारं माझंच

डोळ्यांत खुपणं
विकतचं दुखणं
मुकं घुसमटणं
सारं माझंच


....रसप....
१८ फेब्रुवारी २०१०

आसवांचं मोल.... I QUIT

 

आसवांचं मोल काय सांगू
ती तर वाहिलीच नाहीत
काही केल्या ते डोळे
मुळी भिजलेच नाहीत
हाच तो सागर.. अखंड खळखळणारा
त्यालाही तळ आहे
कधी जाणवलंच नाही

काय होतं त्या डोळ्यांत?
दु:ख..? पश्चात्ताप..? अंगार..?
नाही.. त्यात होता अंधार..
प्रखर उजळलेला अंधार
जाळणारा अंधार
त्या अंधाराच्या दाहकतेला शांतवणारा दीपक
विझला होता
सारं काही पेटवून
नि:स्तब्ध निजला होता
सगळ्या प्रश्नांची उत्तरं
एका वाक्यात देऊन
आशा-आकांक्षांना
एका चिट्ठीत लिहून
बोलला होता…
“I QUIT”

आज कळलं ..
आसवांचं मोल तेव्हा
ती वाहतच नाहीत जेव्हा......

....रसप....

२९ जानेवारी २०१०

आज रातीला होऊन जाऊ दे

आज रातीला होऊन जाऊ दे

कुडकुडत्या थंडीत ऊब घेऊ दे

किती गेले दिवस
किती गेल्या राती
रोजच माझा हट्ट
तुझी नकारघंटी
आज मला इच्छा पुरी करू दे
कुडकुडत्या थंडीत ऊब घेऊ दे

कुणाला ना कळू
होईल हळूहळू
नको ना गं राणी
आता मला छळू
आज मला धुंद मोकाट सुटू दे
कुडकुडत्या थंडीत ऊब घेऊ दे

काय करू आता
कसं समजावू
तुझा रुसवा हा
सांग कसा साहू
दोन तरी पेग मला रम घेऊ दे
कुडकुडत्या थंडीत ऊब घेऊ दे


….रसप….
१९ जानेवारी २०१०

बस स्टॉप वरच्या कविता

१. पंढरपुरी


७.२८ ची विरार पकडून बान्द्र्यासाठी सुटायचं
माहीमलाच मित्राला मिस्ड कॉल देऊन कळवायचं
लगेच बिचारा मित्र येऊन स्टेशन बाहेर थांबणार
त्याच्या बाईकवरून आम्ही दोघं तिथून निघणार

कुलाब्याला राहातो तरी बान्द्र्याला का जातो?
तीच माझी पंढरी हो, दर्शन घेऊन येतो..!
कॉलनीतल्या बस स्टॉप मागे मोकळी जागा सोडलेली
तिथेच आम्ही आमची ही पंढरपुरी थाटलेली

करेक्ट ८.३० वाजता स्वारी आमची पोहोचे
स्वागत करण्यासाठी आधीच फौज तयार असे
चार कुत्रे, एक बोका, मित्रं आठ-दहा
बाळू पानवाला आणि सखारामचा चहा

हाच तो बस स्टॉप जिथून गाड्या पुन्हा वळतात
वळून गेल्या तरी पुन्हा परतून इथेच येतात
आमचीसुद्धा तसं पाहता हीच कहाणी आहे
एक पाय बाहेर पडला, तरी दुसरा इथेच आहे


....रसप....
६ जानेवारी २०१०


२. कसा मी असा


इथे ह्याच वेळी तुला पाहिले मी
भल्या सांजवेळी उजळल्या दिशा
तुला काय सांगू कसा हाल होता
एक श्वास येथे उसासा जसा

कधी रोखुनी तू मला पाहताना
मला तेच वाटे तुझे हासणे
असा तीर छातीवरी झेलण्याचा
किती हर्ष मोठा कळावा कसा

मनाशी अखेरीस हे बांधले मी
नसे शक्य आता उगी राहणे
भले वा बुरे काय होवो न जाणो
निखारा मनाशी जपावा कसा

कसे कोण जाणे तुला ठाव झाले
मुक्या मनसुब्यांचे मनोरे असे
तुझी वेळ आणि बसही बदलली
उभा ह्याच थांब्यावरी मी अता....!

....रसप....
२९ जानेवारी २०१०


३. चहावाला सखाराम



सख्याचा चहा कधीच वाफाळला नाही
चार घोटांपलीकडे जास्त टिकला नाही
तरी आम्हाला सख्याचा पुळका फार आहे
कारण 'तिथे' चहा प्यायचा मजाच और आहे

पिंपळाच्या झाडाखाली बाईक लावून बसणं
तिथूनच हाक मारुन बोटांनी सांगणं
चहावाल्या मामाचं कटिंग घेऊन येणं
चहा घेता घेता आम्ही त्याची फिरकी घेणं

आजचे पैसे उद्या कधी परवा सुद्धा देणं
खिश्यात पैसे असतानाही हात दाखवून जाणं
सख्यासुद्धा आमच्याकडे पैसे मागत नाही
त्याच्या-आमच्या हिशोबात गडबड असत नाही

BEST च्या कैंटीन मध्ये सख्या कामाला होता
कैंटीनवाला गणपत शिंदे पक्का पेताड होता
गल्ल्यावरतीच बसून मेला कच्ची मारत असे
सगळा व्यवहार आवडीने सख्याच पाहात असे

फार जुनी गोष्ट नाही पाचच वर्षं झाली
एके दिवशी कंट्राक्टरला खाड्कन जाग आली
शिंदेने कैंटीनचा गुत्ताच केला होता
BEST चा स्टाफसुद्धा तिथे येत नव्हता

पारसी बावा कंट्राक्टरने शिंदेला काढलं
मेहनती सख्याला त्यानेच वर आणलं
सख्यानेही बावाला नाराज नाही केलं
पाच वर्षांत दरवेळी भाडं वेळेत दिलं

प्रत्येक ग्राहकावरती त्याची बारीक नजर असते
चहा थंड असला तरी चव चांगली असते


....रसप....
७ जानेवारी २०१०

४. बाळ्या पानवाला

नावावरती जाऊ नका बिलकुल साळसूद नाही
चेह-यावरती जाऊ नका बिलकुल भाबडा नाही
ह्याला बाळासाहेब म्हणणं जरा अतीच होतं
म्हणून ह्याचं नाव आम्ही 'बाळ्या' केलं होतं

काय ह्याचा माज सांगू नवाबसुद्धा फिका
रोज इंग्लिश दारू पितो, खातो चिकन टिक्का
तसा फारसा बोलत नाही पण ऐकतो मात्र सारं
इथे-तिथे काड्या करण्यात ह्याचं नाव खरं

साडेचारची सिगरेट पाच रुपयाला देतो
पाकिटामागे पाच रुपये असेच फालतू काढतो
आम्ही मात्र कधी ह्याला भीक घालत नाही
सिगरेटसोबत मिंट गोळी घ्यायला विसरत नाही

बाळ्या आपला धंदासुद्धा नोकरी सारखा करतो
आठवड्यातला एक दिवस वीकली ऑफ घेतो
इथल्या मांजर-कुत्र्यांचा हाच मालक होतो
बहाद्दुराच्या चायनीजमधून हाडं आणून देतो

कॉलनीमध्ये कलेक्टरचं मोठं ऑफिस झालं
अतिक्रमणं तोडणार म्हणून फर्मान ऐकू आलं
सहा महीने बाळ्याचे बारा वाजले होते
सकाळ संध्याकाळ बिचा-याचा जीव मुठीत असे

फर्मान आलं तसंच हळूच हवेत विरून गेलं
इथे ह्याचं दुकान आम्ही नोंदणीकृत केलं
डोक्यावरची टांगती तलवार कायमची गेली
दुकानावर बाळ्याची नेम प्लेट लागली

असा आमच्या बाळ्याचा बाळू शेट झाला
पण सुंभ जळला तरीसुद्धा पीळ नाही गेला
आजही ह्याच्या अंगामध्ये तीच मस्ती-माज
साडेचारचे पाच घायला वाटत नाही लाज


....रसप....
७ जानेवारी २०१०


५. थिटे साहेब

थिटे म्हणजे सांड
तोंडामध्ये पान
शिव्यांचं दुकान
कोल्हापुरी वहाण

थिटे म्हणजे लोखंड
मांडीएव्हढे दंड
डोक्याने थंड
कसलाच नसे गंड

थिटे म्हणजे आदर
हसता-खेळता वावर
अस्सल बेरकी नजर
दोस्त बुलाएँ उधर

थिटे म्हणजे सिगरेट फ्री
वय वर्षं थर्टी थ्री
पेग भरायचा इतिश्री
आमच्यासाठी भ्राताश्री

थिटे म्हणजे नारळ
थिटे म्हणजे कलिंगड
थिटे म्हणजे ओल्ड वाईन
थिटे म्हणजे अननस



....रसप....
७ जानेवारी २०१०



६. पाचोळा
.


पाचोळ्यामध्ये लपलेली सिगरेटची थोटकं
मी ब-याचदा मोजतो
कधी संपत नाहीत मोजून
पण तुझी वाट पाहणं जरा सुकर होतं
ह्या पिंपळाने जेव्ह्ढी पानं झाडली नसतील
तेव्हढे दिवस मी वाट पाहतोय
असं वाटतं बरेचदा
बसल्या जागी पिंपळासारखाच पिकून जाईन
असंच वाटतं बरेचदा
आजही आठवतोय तो शनिवार
नाकर्त्याचा वार.... शनिवार
रोखठोक बोलायचं ठरवून होतो
होईल ते भोगायला तयार होतो....
एक तो दिवस आहे
अन् एक आज
पाचोळा बघत बसलोय
उचल कोणतंही पान
त्यावर तुझंच नाव लिहिलंय
मला प्रश्न एकच..
हवा येते आणि पाचोळा मागे उडून जातो
पण कधीच हवा उलटी वाहात नाही??


....रसप....
८ फेब्रुवारी २०१०



७. पिंपळ
.

गावाकडचा पिंपळ तर मी कधी पाहिला नाही
(पिंपळ सोडाच.. मी गावातच कधी राहिलो नाही)

बस स्टॉप वरच्या पिंपळाने
सारं काही पाहिलंय
इथे बस स्टॉप बनत असतानाही
पिंपळाने पाहिलंय

खाडी बुजवून इमारतींना
उभारताना पाहिलंय
उरल्या जागेत झोपड्यांना
वाढताना पाहिलंय

दरवर्षीचा धो-धो पाऊस पिंपळाने झेललाय
हिवाळ्यात पानं झाडून पिंपळ कोरडा हसलाय

फांद्यांना छाटताना मूकपणे रडलाय

घावावर घाव सोसूनही पिंपळ उभा राहिलाय

पिंपळाने पाहिलंय आम्हाला टाइम पास करताना
पिंपळाने पाहिलंय आम्हाला खो-खो हसताना
पिंपळाने पाहिलंय आम्हाला आपसात भांडताना
पिंपळाने पाहिलंय आम्हाला पैच अप्स करताना

सगळ्यांमध्ये असतानाही मी एकटा जेव्हा असतो
सळसळ करून पानांची पिंपळ सोबत असतो


....रसप....
९ फेब्रुवारी २०१०




८. पाऊलखुणा.

आज जरा बसस्टॉपसुद्धा जास्तच सुना होता
एकेकाळचा कंपू माझा माझ्याविना होता

सारे येतात, हसून पाहतात, हात मिळवून जातात
आजचा चेहरा नवा आणि कालचा जुना होता

अर्थ आहे ओळखीला, दोस्तीला स्वार्थ आहे
निरपेक्षता हा शब्द येथे ठाव कुणा होता?

सान होते थोर झाले, येऊनी शिरजोरही
सांडलेल्या आठवांना दाम उणा होता

वारा गेला मागे ठेवून काही पाऊलखुणा
बसस्टॉपवरती पाचोळ्याचा सडा जुना होता


....रसप....
२३ मार्च २०१०



९. तो


रविवारचा यायचा तो
बसस्टॉपवरती असाच
आमच्यामध्ये बसायचा
तासन् तास उगाच


mechanical engineering चं
स्वप्न त्याचं होतं
घरच्यांनीही त्यासाठी
जुंपलं त्याला होतं

डोळ्यांमधली चमक त्याच्या
गूढ़ होती खास
तल्लख बुद्धी, मनामध्ये
जिज्ञासा अन् ध्यास

IIT ला जाणार म्हणून
भलताच खुश होता
आता ऑर्कुट-sms नेच
touch मध्ये होता

हळूहळू करत त्याचे
sms बंद झाले
कधी-कधी यायचे ते
scraps येईना झाले

हाल-हवाल साठी मी
फोन केला त्याला
दबलेल्या आवाजाचा
हुंदका ऐकू आला

"मी त्याचा मामा बोलतोय
माझा भाचा गेला...."
मला काही सुचेनाच
.... पुढे बोलायला

तडकाफडकी आम्ही सारे
त्याच्या घरी गेलो
खरे काय ते कळल्यावरती
हबकून भांबावलो

अर्ध्यावरती सोडून सारं
तो निघून गेला
एक चिट्ठी सोडून मागे
"I QUIT" बोलला

.
.
.
.
.
.

बरेच दिवस झाले
सारं उदास-उदास वाटतं
बस स्टॉप असतो गजबजलेला
मन भकास असतं.....



….रसप….
२० डिसेंबर २०१०



१०. आकाश सर

केसांचा भांग
कपड्यांची इस्त्री
बुटान्ची लकाकी
कधीच बिघडत नाही

कोरलेली मिशी
रुबाबदार चाल
शुभ्र हातरुमाल
कधीच बदलत नाही

मोजकंच बोलणं
गालातच हसणं
वेळेवर निघणं
कधीच चुकात नाही

उपदेशाचा डोस नाही
कोणावरती रोष नाही
कशाचाही सोस नाही
नशिबाला दोष नाही

आकाश सरांचा साज काही वेगळाच असतो
बस स्टॉप वरती तसा कुणीच दुसरा नसतो

कधीच नसतात कुणाच्या
अध्यात आणि मध्यात
आपण आणि आपलं काम
बाकी सारं खड्ड्यात..!


....रसप....
२५ डिसेंबर २०१०



११. ..हम ना करेंगे प्यार..


ब-याच दिवसांनी मी बस स्टॉप वर गेलो
इतक्या दिवसात पहिल्यांदाच बसने गेलो

पिंपळ सळसळला
बाळ्या कुजबुजला
आणि चक्क..
सख्याचा चहा वाफाळला!!

रविवारचा दिवस होता
दुपारचा प्रहर होता
नुकताच कुणीतरी
पाचोळा झाडला होता

सोललेल्या नारळासारखा
बस स्टॉप दिसत होता
काही तरी समजल्यासारखा
पिंपळ हसत होता

बहुधा किशोरदाचा
स्मृतीदिन होता
"यह दर्दभरा अफ़साना.."
रेडियो वाजवत होता

एकानंतर दुसरं गाणं
ऐकत बसलो होतो
ब-याच दिवसांनी 'मेलोडी'त
पुन्हा रमलो होतो

पिंपळाचं हसणं अजूनच वाढलं
अचानक छातीमध्ये काही तरी हललं…

दुपारच्या उन्हात
वेगळीच लकाकी आली
नुकत्याच आलेल्या बसमधून
"ती" उतरती झाली

बसमधून उतरून
माझ्या बाजूनेच गेली
माझी मात्र पुरती
हवा 'टाईट' झाली

मला पाहिलं की नाही
काही कळलं नाही
सिगरेट कशी विझली
समजलंही नाही

जाग आली तेव्हा
रेडियो चालूच होता
"..हम ना करेंगे प्यार.."
किशोर सांगत होता…


....रसप....
२७ डिसेंबर २०१०



१२. पिंटू टल्ली


पिंपळाच्या मागल्या बाजूस
एक बाईक असते
बाईक वरती पिंटूची
बैठक जमली असते

कैंटीनवाल्या शिंदेचा
हा जुना जोडीदार
दोनच गोष्टी ठाऊक ह्याला
बाटली आणि बार

दिवस असो रात्र असो
कधीच शुद्धीत नसतो
चार-चार दिवस मुक्काम
बाईकवरतीच असतो

हातामधून बाटली
कधीच सुटत नाही
म्हणे पूर्वी बरा होता
इतकी प्यायचा नाही

advertising agency चा
चांगला बिझीनेस होता
भागीदारीत धंद्याचा
जम बसला होता

भागीदार दोस्ताने
विश्वासघात केला
पिंटू शेट्टी तेव्हापासून
पिंटू टल्ली झाला

नंतरच्या दहा वर्षात
सारं काही गेलं
नावापुढे बदनामीचं
बिरुद तेव्हढं राहिलं

शत्रू नाही मित्र नाहीत
नाती-गोती नाहीत
ब्रह्मानंदी टाळी लावून
पिंटू नेहमी टाईट


....रसप....
२८ डिसेंबर २०१०



१३. कॉलनी....बदललेली
.
पूर्वीची कॉलनी बरीच वेगळी होती
सर्वात उंच बिल्डिंग चार मजली होती
एका बाजूस हायवे धो-धो वाहत असे
दुस-या बाजूस झोपड्यांचा बजबजाट असे
कॉलनीतल्या श्रीमंताकडे ओम्नी कार असायची
मध्यमवर्गीय माणसाकडे हिरो होंडा दिसायची
रुपयात तासभर सायकल भाड्याने मिळायची
शाळेची पोरं शाळेत पायी चालत जायची
"अमृत" वाण्याच्या दुकानात रेलचेल असायची
रेशनच्या केरोसीनसाठी लाईनसुद्धा लागायची
"कलामंदिर" नामक एक डब्बा थिएटर होतं
आणि दारू प्यायला एकच "उजाला" बार होतं
.
पण हळूहळू करत खूप बदल झाले
झोपड्यांच्या जागी टावर उभे राहिले
कॉलनीचा ’पुनर्विकास’ टोलेजंग झाला
कळत नाही कसा काय पैसा स्वस्त झाला
होंडा आणि टोयोटाचा सुळसुळाट झाला
सायकल चालवणारासुद्धा कार फिरवू लागला
थिएटरच्या जागी शॉपिंग कॉम्प्लेक्स झाला
वाणी आणि रेशनला ग्राहक नाही राहिला
कॉलनीतली पोरं आता कॉन्व्हेंटमध्ये जातात
त्यांच्यासाठी पिवळ्या बसेस ये-जा करतात
"उजाला"चा उजेड आता गल्लोगल्ली पडलाय
नाक्या-नाक्यावरती एक ए.सी. बार झालाय
.
ह्या सगळ्या धबडग्यात बस स्टॉप तसाच राहिला
पण टोलेजंग विकासाने पिंपळ बुटका झाला....


....रसप....
११ जानेवारी २०१०




१४. कुठे आहे हा बस स्टॉप..??.

प्रत्येकाच्या मनात एक बस स्टॉप असतो
कमी अधिक 'फ्रिक्वंसी'ने वापरात असतो

इथे अनेक बसेस येतात
कधी त्याच त्या
तर कधी नवीन येतात

कधी एकाच बससाठी
शेकड्यांची गर्दी असते
बिचारी एखादी बस मात्र
रिकामीच निघून जाते

कुणी बस चुकल्यामुळे
हळहळत असतो
वाट न बघता कुणी एखादा,
'कुठली'ही पकडून निघतो

कुणी असतो एकटाच
लटकतसुद्धा जातो
कुणाबरोबर बायका-पोरं
दोन-तीन बसेस सोडतो..!

जेव्हा जी नको असते
तीच नेमकी येते
हवी असलेली उशीराने
गच्च भरून येते..!
.
.
.
.
वाट बघत रेंगाळण्यात काही अर्थ नसतो
प्रत्येकाचं आयुष्य असाच बस स्टॉप असतो


....रसप....
२४ जानेवारी २०११



१५. असा मी बस स्टॉप
.
“वराहाने उचललेली पृथ्वी, ही भाकडकथा
पण बसस्टॉपने पेललेला भार, ही सत्यकथा

ये कधी मध्यरात्री माझ्या भेटीला
आणि पाहा माझा पसारा
गजबजलेल्या वेळेस जाणवत नाही ना
केव्हढा आहे डोलारा?
एका वेळी पन्नास टनाच्या पंधरा बस अंगावर असतात
ते कमी म्हणून की काय,
मधूनच ब्रेक दाबून चाबुकही ओढतात
सगळे वळ रात्री स्पष्ट दिसतात
मीच मला फुंकर घालतो जेव्हा
दिवसा फुंकर घालू शकत नाही ना
काळा धूर असतो तेव्हा

कधी पिचका-यांनी रंगतो, कधी मुता-यांनी भिजतो
कधी गर्दीत गुदमरतो, कधी कच-यानेही सजतो
माझ्या जखमांचे खड्डे दिसतात पण मी कुणाला दिसतो?
आता वय झालंय माझंही पण आराम कधी मिळतो?
जुन्या जखमा चिघळतात, चिघळल्यावर बुजवतात
पण अजून जखमा होतात अन् पुन्हा पुन्हा चिघळतात

मी आणि पिंपळ, एकत्रच आलो जन्माला
मी राहिलो तळाला तो भिडला गगनाला
पण दोस्त आहे माझा सावली देतो थोडी,
पाचोळ्याच्या शालीमध्ये ऊबदार गोडी
उंचावरून पाहून मला सारं सांगत असतो,
त्याच्या नजरेनंच मी जग पाहात असतो
.
.
.
.
पूर्वी चटका लागायचा जेव्हा सिगरेट चुरायचास..
मग कळलं तू माझ्यावर कविता पण करायचास..!!

असा मी बस स्टॉप, ज्याला तू लिहितोयस..
असा मी बस स्टॉप, ज्याला तू समजतोयस..


….रसप….
१० फेब्रुवारी २०११



१६. बसस्टॉप आणि कट्टा


जन्मानंतर माझा
दोनदा जन्म झाला
आधी कॉलेज कट्टा आणि
नंतर बसस्टॉप आला

तसं माझं कॉलेजही 
बसस्टॉप जवळच होतं
पण बसस्टॉपचं जग तेव्हा 
मला पारखं होतं

कट्ट्याने मला
घडवलं - बिघडवलं
त्या वयाच्या कुवतीला
मला तेव्हढंच पुरवलं

मग मी मोठा झालो
माझा अड्डा बदलला
कॉलेज तिथेच होतं
माझा कट्टा बदलला

“Out of Syllabus”
कट्ट्याने शिकवलं
“Syllabus of Life”
बसस्टॉपने पढवलं

कट्ट्यावरती शिकलो
माणसांना वाचायला
बसस्टॉपवरती शिकलो
वाचलेल्यांना चाळायला
   
तुमची-माझी कथा
एकसारखीच आहे
बसस्टॉपच्या ऐवजी 
नाका-टपरी आहे

कट्ट्याने दिलेलं
सारं मी गमावलं
बसस्टॉपचं देणं मात्र
चुकवायचंच राहिलं….


....रसप....
१२ मार्च २०११


१७. मनमौजी

बस स्टॉप म्हणजे समुद्रच
इथे हर त-हेचा मासा
कुणी आहे चिकना-चुपडा
तर कुणी लेचा-पेचा

इथे आहेत पांढरपेशे
इथे आहेत पेताड
कुणी आहे 'वेल सेटल्ड'
तर कुणी आहे बेकार..

कुणी बुढा.. लटपटणारा
कुणी तरणाबांड
कुणी आहे हाडाडलेला
कुणी माजला सांड

इथे असतात 'फक्कड' पोरी
लिपस्टिक खाऊन येतात
मैत्रिणीशी बोलता-बोलता
आय लायनर लावतात..!!

आज कुणाला थोडासा
उशीर झाला असतो..
कुणी उशीर होऊनसुद्धा
आरामातच असतो..!

आमच्यासारखे मनमौजी
आम्हीच असतो इथे
बसण्यासाठी येतो फक्त
जायचं नसतंच कुठे!

कुणी आम्हाला "टपोरी" म्हणतं
कुणी म्हणतं "गुंड"
कुणी म्हणे, "आजकालची
पिढीच असली षंढ!!"

पण आमच्याही मनामध्ये
काहीतरी रुतलंय
आयुष्यावर हसता-हसता
डोळ्यात काही खुपलंय

कुणी शोधतोय नोकरी
कुणी झालाय देवदास
कुणी जरा मागे पडलाय
कुणी झालाय नापास

चिंता करून झुरण्यापेक्षा
'झुरके' मारतो आम्ही
जगण्यासाठी मरण्याआधी
हसून घेतो आम्ही
.
.
.
.
.
.
पण तरी, उंदरांच्या शर्यतीत
धावायचंच आहे
एव्हढी सिगरेट संपल्यावर
निघायचंच आहे..!!



....रसप....
१९ मे २०११

१८. बस स्टॉप "सुटल्यापासून"

चिंब भिजलेला बस स्टॉप   
वेगळाच दिसत होता  
काळवंडलेला पिंपळसुद्धा 
वेगळाच दिसत होता  

तोच पांचट चहा आज 
हवाहवासा वाटला
कॉँक्रिटचा ओला वास 
हवाहवासा वाटला

बस स्टॉप वर कुणीच नव्हतं,
मी तेव्हढा सोडून
काहीच कोरडं राहिलं नव्हतं,
मी तेव्हढा सोडून

ओल्या पावसासोबत आल्या 
जुन्या आठवांच्या सरी
वाऱ्यासोबत बोचू  लागल्या 
जुन्या आठवांच्या सरी

काळाबरोबर माणसं तुटतात 
पण - Life Goes on…
ओलं-सुकं नशीब असतं 
पण - Life Goes on…

उगाच काही विचारांनी मनात गर्दी केली
चहा-सिगारेट झाल्यावर मी माझी वाट धरली
फारच विचित्र वाटतंय मला,
बस स्टॉप "सुटल्यापासून"
हरवून बसलोय स्वत:लाच 
बस स्टॉप "सुटल्यापासून"

….रसप….
२३ जुलै ११

१९. "शायर उधारी" 

"यह बाईस-ऐ-नौमीदी-ऐ-अरबाब-ऐ-हवस हैं
ग़ालिब को बुरा कहतें हो अच्छा नहीं करतें"

अर्थ विचारण्याची हिंमत
आमच्यात नसते
बस स्टॉप वरती "वाह वाह"
त्याला नेहमीच मिळते

काळी जीन्स आणि
चौकटीचा शर्टं
पायात फ्लोटर्स
डोक्यावर घरटं

आजपर्यंत "उधारी"ला
असाच बघत आलोय
"बाउन्सर" शायरीला
गुमान ऐकत आलोय

फटीचर बुडाचा
नेहमीच 'कडकी"त असतो
आमचीच सिगरेट घेऊन
आम्हालाच चावत असतो

त्यालाही कळतं -
आम्ही त्याची खेचतो
"वाह.. तेरी माँ की!"
म्हटल्यावर तोसुद्धा हसतो!

"शायर उधारी"
जन्मजात भिकारी
बाप गिरणी कामगार
पोसलेली बेकारी!

एका खोलीच्या घरात
नऊ जण राहतात
काळ्याकुट्ट वर्तमानात
स्वप्नांना शोधतात

ऐंशीच्या पुढचे आजी-आजोबा
कंबरेतून वाकतात
कमनशिबी लोकच कसे
दीर्घायुषी असतात?

परिस्थितीबद्दल आम्हाला
सहानुभूती आहे
पण त्याच्या शायरीवर
स्ट्रॉंग ऑब्जेक्शन आहे!!


....रसप....

४ ऑगस्ट २०११

२०. बस स्टॉप कालचा

डोळ्यांसमोर आहे बस स्टॉप कालचा
सलतो मनात माझ्या बस स्टॉप कालचा

माझे मला कळेना आली कशी उदासी
सुनसान वाटला तो बस स्टॉप कालचा

येथेच हासलो मी, येथेच प्रेम केले
वाटे तरी दुजा का बस स्टॉप कालचा

गर्दीच चेहऱ्यांची कोणी न ओळखीचे
होता अनोळखीसा बस स्टॉप कालचा

पाहून पिंपळाला काळोख ल्यायलेला
झोपून गाढ गेला बस स्टॉप कालचा

....रसप....
८ ऑगस्ट २०११