एकांताच्या दोन क्षणांचा
परस्परांशी मेळ घालतो
काळवंडल्या मनात माझ्या
रस्ता शोधत धडपड करतो
तुझ्याविना मी जगण्याचीही
कधी कल्पना केली नव्हती
तू नसताना क्षणाक्षणाला
विषण्णतेची येते भरती
लपवुन दु:खे हसायलाही
तूच शिकवले मनास होते
गहिवरतो मी हसता हसता
स्मरते कारण मला नको ते
भातुकलीचा डाव आपला
तसाच अर्धा पडून आहे
खिडक्या दारे भिंतींनाही
तुझीच आशा अजून आहे
खोट्या इच्छा आकांक्षांच्या
नभात कोणी किती उडावे
विझलेल्या डोळ्यांनी माझ्या
सांग दूरचे कसे पहावे ?
....रसप....
६ ऑगस्ट २०१२
वयाच्या तीसर्या वर्षी "भातुकलीच्या खेळामधली राजा आणिक राणी" हे गाण ऐकलं आणि आई म्हणते की मी त्यावेळीही मी रडले होते....त्याचं गाण्यातलं आर्त मला या कवितेत जाणवलं नकळत डोळे भरले पण ओसंड्ण्या ईतपत निरागसता नाही राहीली आता....
ReplyDeleteरणजीत खरोखर तुझ्या कवितेतलं एक आर्त खुप स्पर्श करतं....पण तरीही तुझ्या कवितेत एक अस काही आहे की ते आस टिकवुन ठेवतं काळ्या ढगाला सोनेरी किनार असावी तसं.....
मला खुप आवडली रचना.....
अनुजा