एक जुनी कविता आठवली

ध्वस्त इमारत जुनी-पुराणी
तुटकी दारे फुटक्या खिडक्या
गळके छप्पर ओंगळ भिंती
कुरकुरणाऱ्या टेबल-खुर्च्या

इमारतीच्या पुढ्यात खंबिर
स्थितप्रज्ञ निश्चल गुलमोहर
वाताहतीस सांगत होता
कशी लागली होती घरघर

"कधी काळची हसरी फुलती
शाळा किलबिल, गोंगाटाची
अज्ञाताशी लढते आहे
एक लढाई अस्तित्वाची"

नकोनकोसे दाटुन आले
कृतज्ञतेला फुटला पाझर
चाचपले मी रित्या खिश्याला
माझी गरिबी झाली कातर

गुलमोहर बाबाला केवळ
डबडबलेली नजर वाहिली
ताठ कण्याने म्हटले त्याने
"एक जुनी कविता आठवली"

....रसप....
१ जुलै २०१५