....पाडा

एक काळा नाला
न वाहाणारा.. न तुंबणारा
मुठीतलं नाक सोडून श्वास घेणं अशक्य
तिथे दोन-दोन, तीन-तीन मजली खुराडी..
माणूस डुक्कर झाला की डुक्कर माणूस..
कुणास ठाऊक!
ढुंगण धुतल्यावर हात धुवायचे माहीत नाही
अत्तरांची दुकानं मांडून बसलेत
काय कपडे, काय भाषा
काय खाणं.... कसलं जीणं..!
संवेदनांची गाठोडी त्या नाल्याताच फेकलीत सा-यांनी

खोल शिरलेला विजेचा खांब सांगतो..
इथे आधी फूटपाथ होता
मग पलीकडची खाडी अजून बुजवून
फूटपाथच्या पुढ्यात फूटपाथ आला
पण तोही ह्यांच्या घश्यात गेला..
शेवटी हवेतच रस्ता बांधला
तर तिथे चरस-गांजा फुंकला..

झोपड्यांच्या पोटात काय काळं-पांढरं चालतं..
तो उपरवालाच जाणो..
लोक म्हणतात, इथे साबण बनतात..
कशापासून?
गायीच्या चरबीपासून..?
की नाल्याताल्या गाळापासून..??
काहीही असो..
एक मात्र नक्की..
एक दिवस इथेही एक SRA येईल
आणि नाकपुडीएव्हढ्या खुराड्यांचे कोट्यावधी देईल..


....रसप....
३ नोव्हेंबर २००९