मरण प्रेमवीराचे..

ह्या कंठाच्या घोटासाठी
तू आसुसलेला होतास
कितीक वेळा घाला
तू भ्याड घातला होतास

मी घाव तुझे असंख्य
सहजीच पचवले होते
घायाळ हृदयासाठी
घायाळ शरीरही होते

आशेचा दीप तो विझला
अन् जगणे मरणचि झाले
हे प्राण घेऊनी हाती
तुज हाती ठेवले होते

मी मिटूच शकलो नाही
डोळे, ती दिसली होती
मेल्यावरही हृदयी
धडधड ही चालूच होती

जळण्याही उरलो नाही
आधीच जाहलो खाक
डोळे अन् हृदयाची बघ
लोकांनी रचली राख..


....रसप....
०९ नोव्हेंबर २००८