एकदा थेंबा मनातच..

एकदा थेंबा मनातच तू स्वत:ला पाझरव
साचल्या निद्रिस्त डोही तू तरंगांना उठव

हासते जे नेहमी ते फूल असते कागदी
दु:ख होता हासणारे फूल हो, अश्रू फुलव

मी किनारा सागराचा, तू नदीचा काठ हो
दगड वाळू जमवली मी, तू जरा हिरवळ सजव

जे नसे माझ्याकडे ते पाहिजे असते तुला
समज थोडीशी प्रपंचा तू स्वत:लाही शिकव

ये तुझे मंदीर बांधू आजवर नव्हते असे
तूच मूर्ती, तूच भिंती, तू पुजारी, तू गुरव

'काल' गेला ज्या दिशेने 'आज'ही जातो तिथे
पण उद्याची पाउले 'जीतू' हवी तिकडे वळव

....रसप....
७ मार्च २०१३